God of toeval?

http://www.lalibre.be/debats/opinions/article/664141/dieu-createur-du-ciel-et-de-la-terre.html

Nany 80 jaar

We waren heel laat gaan slapen deze nacht bij Hendrik, en pas rond 11 uur werd ik wakker. Na een douche heb ik Roger en Hendrik wakker gemaakt, thee voor mezelf gemaakt, en voor Roger een kopje koffie voor bij de croissants die Hendrik voorzien had. Hendrik zijn ontbijt bestond uit enkel een glas cola!

Rond 13 uur kwamen we aan in Hof De Bist in Ekeren, waar Nany (mijn moeder dus) heel de familie en haar beste vrienden – uitgezonderd haar vriendin ‘tante José’ die op reis is - uitnodigde. Het werd een leuk weerzien van mijn broertje en zus en hun gezin, van Elvira, Geert, kleine Elena én Zeger. En van mijn Nononc en mijn tante-vriendin, van enkele vrienden van Nany, waaronder Roger en Lily Beeckman. Anneke kon er niet bij zijn: ze moest immers werken.

Het weer was prachtig (hoewel, het zou eens echt moeten regenen!) en we dronken eerst Cava of fruitsap op het terras van het etablissement. Daarna volgde een uitstekend diner (al vonden mijn moeder en ik het speenvarken een beetje droog), en we eindigden weer op het terras waar iedereen nog een biertje of een andere verfrissing kreeg aangeboden van Nany.

De sfeer was uitstekend, iedereen was welgezind, we waren blij elkaar weer te zien, het weer viel enorm mee, kortom het was een prachtige dag! Ik heb mijn moeder aangeraden niet meer vijf jaar te wachten voor ze ons allemaal weer eens samenbrengt: vanaf nu moet ze dat elk jaar doen!

Gisteren bij Hendrik

Ik had aan Hendrik voorgesteld: ‘Vermits we zondag (vandaag dus)  naar het feest moeten voor Nany haar 80 jaar, kun je misschien zaterdag naar hier komen? Dan gaan we er samen naartoe zondag.’

Maar Hendrik had een beter idee: ‘Ik naar Heers komen om de volgende dag met jullie terug naar het Antwerpse te rijden, dat is te gek. Jullie zouden beter naar mij komen!’.

Dat deden we, en het was lang geleden! Hendrik en Anneke ontvingen ons in het heel smaakvol ingerichte appartement van onze jongen. Zwart, wit, en toetsen rood. Alles op elkaar afgestemd, alles zo netjes (had hij speciaal voor ons schoongemaakt?), mooi en gezellig.

Ik ben altijd een beetje bang om naar zulke flatjes ingericht in vroegere herenhuizen te klimmen (mijn hoogtevrees!) maar, met de hulp van Roger en Hendrik ging het prima… En vandaag had ik zelfs helemaal geen probleem om weer beneden te geraken (want we zijn er immers blijven slapen).

Na een aperitief en een lekkere soep van pompoen en wortels, verliet Anneke ons: ze moest vandaag heel vroeg op om te gaan werken. Wij drieën smulden nog van farfale met basilicum-tomatensaus, biefstuk en een gemengde salade. En dronken enkele flessen wijn op. En praatten heel veel. Herinneringen werden opgehaald, maar we hadden het ook over Hendrik zijn projecten, over filosofie, over muziek, informatica… De avond werd dus lang, maar wat heb ik ervan genoten!

Roger en ik mochten slapen in Hendrik zijn bed, terwijl hijzelf in de living op een matras ging liggen. En ik heb zalig geslapen!

Jaarboek Heemkunde Groot-Heers

Ondanks onze zware dag van gisteren moest Roger vandaag weer heel vroeg op: het eerste Jaarboek van Heemkunde Groot Heers lag immers klaar bij de drukker in Paal en de voorzitter en hij zouden deze ochtend de exemplaren gaan afhalen.

Het boek oogt mooi.

 (Foto Roger)

De drukker die gekozen werd, is ook degene die Oostland en de Limburgse Monografieën drukt voor de KVLS.

Of het vlot leest, vermoed ik alleen. Telkens wanneer ik een boek heb geredigeerd (en dus de tekst wel tien keer heb gelezen voor publicatie) heb ik bij het verschijnen ervan niet meteen zin om het nog eens te lezen. Ik bladerde er wel even in… en vond toch wel meteen een foutje zeker! Weliswaar in een stukje tekst dat toegevoegd werd na mijn herlezingen, maar toch! Jammer!

Maar… Hetzelfde heb ik meegemaakt met het Jubileum-ledenboek van de KVLS!

O, en over de KVLS gesproken! Gisteren, tijdens de vergadering, liet iemand mij een stukje lezen dat verschenen was in een rubriek genaamd ‘Thuisbelang’ uit, denk ik, Het Belang van Limburg. Het was van de hand van een zekere RaRu, volgens Edith in feite Raymond Rutten. En wat merkte ik? De foto die erbij stond, was een foto die Roger onlangs heeft gemaakt van het KVLS-bestuur. De foto staat ook in ons ‘ledenboek’ en waarschijnlijk werd hij gescand. Dat is dus oké, want Roger vraagt geen geld voor zijn foto’s. Wat niet oké is: onder de foto stond ‘foto RaRu’. Dat staat volgens mij gelijk met diefstal!

Weet zo’n freelance medewerker dat niet? Gebrek aan opvoeding zou ik dat durven noemen!

Drukke, maar rijke dag

We gingen weer eens babysitten en kwamen om 11:30 aan bij Elvira. Nadat zij vertrokken was, gaf ik Elena haar groentepuree, die ze veel gemakkelijker aanvaardt dan onze eigen kinderen vroeger! Alleen was ikzelf daarna bijna even vuil als destijds .

Omdat we deze avond naar een bestuursvergadering van de KVLS moesten, had ik uit voorzorg een andere T-shirt bij, dus dat was helemaal niet erg.

Ondertussen was er op mijn smartphone een vertaling aangekomen, en heb ik gevraagd of ik die pas morgen mocht leveren. Dat mocht, als het niet te laat werd.

Elena was weer een droomkindje vandaag. Ze dronk goed, ze speelde veel, ze kraaide, ze lachte. En… Ze doet duidelijk pogingen om én rechtop te zitten (in haar eentje dan, want op de schoot wordt ze liefst in die positie gehouden), én om zichzelf  van haar rug op haar buik om te keren. En wat ze ook graag doet, als ze wordt vastgehouden en een stevige steun voelt onder haar voeten, is echt rechtstaan!

Toen Elvira weer thuiskwam, stelde ze een wandeling voor, ondanks de dreigende lucht en de felle wind. We stapten weer een goed uur, en kwamen weer eens voorbij de Bereklauw waar we weer eens ‘De Gosse’ ontmoetten. We bleven een poosje met hem praten (en hij vertelde over zijn filosofie: hij leeft van wat anderen wegsmijten, over fotografie, over honden en kinderen opvoeden, over de droogte, over zijn nakende pensioen, want, in tegenstelling tot wat vele mensen denken, werkte hij, met zijn diploma van socioloog,  ‘officieel’ als arbeider tot nog toe).

Toen vielen er enkele druppels regen, en iedereen hoopte eigenlijk dat het echt zou beginnen te regenen. Helaas, het bleef bij die druppels.

Toen we weer thuis waren, legden we Elena in haar box en begonnen Elvira en ik voor het eten te zorgen. Kort daarna kwam Geert thuis. Hij en Roger babbelden wat, lazen de krant enzovoort.

Vanuit de keuken hoorden ons meisje en ik Elena een beetje zeuren. Ik ging kijken… En ze lag op haar buik, terwijl we haar op haar rug hadden gelegd. Vroeg ze om aandacht voor die toch wel geweldige prestatie? Feit is dat ze genoot van ons applaus, weer heel goed at, en weer veel lachte. Echt een schatje is ze!

Elvira had een cadeautje voor ons laten maken: twee fotoalbums, eentje over haar huwelijk en eentje over de vier eerste maanden van Elena! Heel mooi! Nu kan ik eindelijk foto’s tonen van mijn kleindochter zonder iedereen een blik te gunnen op mijn smartphone! Zoals elke oma dus! Ik heb dat trouwens deze avond al gedaan, vlak voor de vergadering!

Want stipt om 19 uur moesten we Elvira, Geert en Elena verlaten om naar de bestuursvergadering in Diepenbeek te gaan. Die heeft geduurd tot bijna 22 uur.

Toen we rond 22:30 thuiskwamen, moets ik dringend werken aan die vertaling. Gelukkig was die niet té lang, zodat ik een klein uurtje later klaar was.

En dan… zei Roger me: ‘Ik krijg hier een mail die ik je ga doorsturen’. Ik benieuwd natuurlijk… Het bleek een mail te zijn van iemand die Barney Mc Kenna kent, en die via via ons adres heeft gevonden! Ze schrijft dat Barney tegenwoordig tijdens elk optreden een liedje inlast ter ere van Dirk Lambrechts, mij en Roger! En… Ze volgt de optredens van de Dubliners op de voet, schrijft erover op een website, en heeft aan Barney beloofd ons zijn groeten te doen als ze ons vond. Fantastisch vind ik dat! Ik wacht met antwoorden tot morgen: nu ben ik te moe! Want ik heb heel veel te vertellen aan die Ria Voet (van wie de mail kwam) die we niet kennen.

Er waren nog andere mails aangekomen natuurlijk (en, dankzij die smartphone wist ik dat al bij ons meisje), en de meeste moet ik nu nog heel snel beantwoorden.

Heel drukke dag dus, maar zo rijk!

Hoepertingen en Kalmthout, tekenen en schrijven

Gisteren had ik weer vertaalwerk, maar we konden toch een goed halfuur wandelen, in Mettekoven.
Vandaag was een rustige dag. Dat betekent dat ik eindelijk tijd vond om te beginnen schoonmaken. Uiteraard heeft nog niet het hele huis een beurt gekregen: we maakten ook een wandeling.

We hadden gehoord dat er in Hoepertingen een nieuwe privé sauna was geopend, vlak bij vissersvijvers. De sauna interesseerde ons niet zo erg, wel vonden we het eigenaardig dat we die vijvers nog niet hadden ontdekt.

Wij dus op zoek. Het werd een mooie wandeling, maar we hebben geen vijvers gevonden in de buurt van de oude hoeve waarin de sauna zich bevindt! Ik zocht nog op Google Maps en daar werd ook geen enkele vijver weergegeven!

 (Het kasteel waarin mijn vroegere leerlinge zaliger woonde)

 (Foto’s Roger)

Het is wel opvallend hoe dor alles aan het worden is. Eigenlijk zou het eens dringend mogen regenen!

Toen we thuiskwamen, nam ik eerst de kranten online door. En las ik dat de heide in Kalmthout in brand stond.

Mijn vriendin Marie-Louise woont daar vlakbij, en even maakte ik me zorgen, maar later – tijdens het koken – hoorde ik op de radio dat niemand had moeten geëvacueerd worden.  Ik vermoed dat ik straks wel een e-mail van haar zal krijgen met alle details.

We hebben veel herinneringen aan die heide. Voordat de ‘kindjes’ er waren, gingen Roger en ik daar geregeld picknicken na ons werk. Romantisch was dat! En later hebben we dat vaak herhaald met de kinderen, ze hebben in die buurt leren fietsen, we maakten er lange wandelingen – terwijl ik de kleintjes vertelde over de kabouters die er woonden.

Deze avond, tussen het avondmaal en het opruimen van de keuken, heb ik (zoals zo vaak) even getekend. Enkele jaren geleden had Zeger mij een tekentablet cadeau gegeven. Zodat ik op de pc zou kunnen tekenen. Ik heb een beetje tekentalent meegekregen, maar ik heb er, bij gebrek aan tijd, niet veel mee gedaan (zal ik daarvoor gestraft worden? ).

Van mijn ouders mocht ik niet naar de academie, en tijdens en na de studies die ik dan wel aanvatte (en waar ik helemaal geen spijt van heb), kreeg ik bijna nooit meer de tijd om te tekenen.  Toch bleef dat voor mij de beste manier om mij te ontspannen, en ik bleef  tussendoor overal en altijd ‘krabbelen’. En Zeger had dat opgemerkt!

Ik merk wel dat mijn tekeningen (met die tablet vind ik het eigenlijk vooral plezant om met kleuren te experimenteren) op niet veel trekken, maar dat hoeft ook niet. Voor mij betekent dat louter ontspanning (letterlijk) en ik hoef me geen zorgen te maken over wat de mensen er zullen van vinden: ik zal nooit een tentoonstelling hoeven te houden!

Hoewel… Zeger durft wel eens te gaan kijken naar wat ik heb voortgebracht en geeft dan serieuze (vaak negatieve) commentaar! Nu, hij tekent dan ook ontzettend veel beter dan ik, eerlijk!

Maar… Door al die rustgevende activiteiten (behalve het poetsen dan) vond ik weer geen tijd om verder te schrijven!

Over schrijven, zuster Godwine en overgaan

Gisteren werd mij gevraagd of ik iets aan het schrijven ben. Ik moest eerlijk antwoorden dat ik dat inderdaad deed, maar mijn bezigheid constant onderbrak omdat ik niet zeker was of ik een dergelijk boek wilde uitgeven (over mijn ervaringen met Frans en Nederlands dus). Ik had de indruk dat onze vrienden het gegeven wel interessant vonden, en dat vind ik persoonlijk ook. Dus was ik in het terug naar huis rijden weer “in mijn hoofd aan het schrijven”. En bedacht ik dat ik vanaf vandaag weer elke dag zeker twee uur per dag moest besteden aan dat boek.

Ik praat altijd heel weinig als we met de auto rijden (nu, ik ben sowieso geen prater), dus heb ik alle tijd om “in mijn hoofd te schrijven”. Alleen geraken die gedachten zo niet op papier! Maar terwijl ik verder mijmerde,  realiseerde ik me dat ons leven zo druk is de laatste tijd dat ik misschien toch echt eens een weekje of twee helemaal vrij moet nemen om te kunnen verder schrijven. Natuurlijk moet ik dan ook zorgen dat ik voor niemand bereikbaar ben.

Vandaag gingen we boodschappen doen. Daarna zorgde ik voor de allernoodzakelijke dingen in het huishouden, bracht Roger de auto naar de garage zodat die morgen kon nagekeken worden. En toen kwamen er weer twee dringende vertalingen binnen. Daar heb ik bijna drie uur aan gewerkt.

Nog voor ik aan het avondeten begon, zorgde ik voor de lay-out van de volgende Limburgse monografie. Weer langer dan een uur werk.
En dan heb ik gekookt.

Tijdens het koken kreeg ik een telefoontje van zuster Godwine. We hebben nogal lang gepraat. Op haar leeftijd (88 jaar sinds januari) werkt ze nog steeds als vrijwilliger in een psychiatrisch ziekenhuis, en ze had er onlangs een ‘van haar patiënten’ zien overlijden: ‘Iemand die niet gelooft in iets na de dood moet zich bij zulk vredig en hoopvol overlijden toch wel vragen stellen,’ zei ze, ‘die vrouw was ervan bewust dat ze doodging én dat ze naar een andere dimensie zou overgaan!’

Het werd een heel interessant gesprek!

Na het avondeten wilde ik even de kranten doornemen, maar na een uurtje zat ik weer aan mijn pc: ik moest nog dringend enkele boekbesprekingen op Leespunt zetten.

En daarna beantwoordde ik de e-mails die echt op een antwoord wachtten. Toen was het middernacht voorbij: te laat om verder te schrijven voor mezelf, vermits ik,  bij wat ik noem de “eerste worp van een boek”,  zeker elke dag minstens twee, liefst drie uur aan een stuk wil kunnen schrijven.

Zou ik dat toch niet eens doen, een weekje vakantie nemen, gewoon om te schrijven?

Weerzien

Vandaag gingen we van bij Elvira en Geert naar vrienden van ons die in hun buurt wonen.

Heel lang geleden ontmoetten we die vrienden bijna dagelijks. Maar, zoals ik al eens vertelde, de wisselvalligheden van het leven hebben gezorgd dat die 10 mensen, die elkaar leerden kennen in het zog van Dirk Lambrechts, minder contact kregen met elkaar en elkaar soms helemaal uit het oog verloren. Tot we, na Dirk zijn overlijden, besloten elkaar geregeld weer te zien. Ik was degene die het initiatief nam en sindsdien komen we om de zoveel maanden weer samen bij de een of de andere.

Deze keer waren we maar met z’n achten. Eén koppel kon zich echt niet vrij maken. En het huis van de vrienden bij wie we waren uitgenodigd kenden we nog niet (hun vroegere huis uiteraard wel). Dus lieten we ons de weg wijzen door Eva (dat is onze GPS).
O ironie!

We wisten dat het echt in de buurt moest zijn, maar niet precies waar. Eva voerde ons bijna een half uur in het rond. Oké, er zijn veel werken aan de gang in de buurt, en de straat die we moesten hebben, wordt onderbroken door het station. Wij dus maar rondrijden… Ik had ook de GPS van mijn Smartphone ingeschakeld, maar die gaf soms aanwijzingen die tegenstrijdig waren met die van Eva. Uiteindelijk vonden we het adres, maar wat bleek? Het was nog dichter bij Elvira en Geert hun huis dan we dachten: we hadden er kunnen te voet naar toe lopen!

Na een aperitief met heel veel lekkere hapjes en Cava à volonté stelde onze gastvrouw een wandeling voor.

(Foto Roger)

We hadden haar al verteld dat wij ooit in de buurt, en dankzij Elvira en Geert, de Bereklauw hadden ontdekt. En onze gastvrouw zei dat ze de plek én de bezieler ervan, Gosse, kende: haar dochter had daar even gewoond (dochter die gehuwd blijkt te zijn met de kleinzoon van Jan Cobbaert, de schilder van wie de vader een buur was van mijn ‘marraine’ en die ik als kind heel goed gekend heb: wat is de wereld klein!).

Wij dus op stap richting Elvira en Geerts huis (waar we toch niet zijn langs gekomen), door velden en bosjes, en heel klimmende paadjes. Een wandeling van meer dan 2 uur, waarvan zeker een half uur op het terrein van de Bereklauw. Toen we daar aankwamen, herkende Gosse  immers onze gastvrouw, maar ook ons van die eerste keer dat we daar langs wandelden en een praatje deden met hem. En hij zei spontaan: ‘Jullie mogen over het erf wandelen hoor!’

Dat hebben we natuurlijk niet afgeslagen.

(Foto Roger)

Het terrein is veel groter dan ik verwacht had. Er staan caravans, hutjes, eigenaardige bouwsels, sculptuurtjes, andere kunstwerken, er is zelfs een soort bar in openlucht, een winkeltje voor, veronderstel ik, al de bewoners van het erf, een plantenkwekerij, er zijn natuurlijk al die dieren die we de eerste keer al zagen, en veel bedrijvigheid.

 (Foto’s Roger)

Natuurlijk heerst er ook een zekere chaos (of moet ik het anarchie noemen?). Ik voelde goed dat de vrouwen uit ons gezelschap gemengde gevoelens hadden. Ik echter had weer hetzelfde gevoel als toen we de plek ontdekten! Een blij gevoel was dat, zoiets van ‘zo kan het dus ook’.

 (Foto Roger)

En toen we weer thuis waren, hebben we eerst liters water gedronken: het was nog vrij warm. Daarna volgde een heerlijke maaltijd, met als voorgerecht lamstongetjes volgens een recept van Dirk Lambrechts zaliger, een heel lekkere ‘visgratin’, en Spaanse wijn in overvloed. Om te eindigen kregen we kaas, fruit en ijs.

En uiteraard werden er weer herinneringen bovengehaald en nieuwsjes uitgewisseld. Zo heb ik vernomen dat onze vroegere Syrische vriend Naäman onlangs overleden is (één van onze vrienden is contact blijven houden met veel van die verre vrienden van vroeger, uit Duistland, Syrië, enzovoort). Toen ik het hoorde van Naäman moest ik toch weer even een traan wegpinken!

Gisteren bij Elvira en Geert

Ons meisje en haar man wilden gisteren avond naar een schoolfeest. Daarom gingen Roger en ik babysitten.

Onderweg stopten we even in Vissenaken (waar onlangs ons nichtje haar huwelijk vierde, en waar Marraine haar eerste liefde vandaan kwam). Om er een vrij korte maar mooie wandeling te maken.

 (Foto’s Roger)

Elena kreeg ‘s avonds nog ander gezelschap: haar ‘nonkel Zeger’ kwam zich bij ons voegen na zijn werk.

Nadat Elena haar voorlaatste flesje in één keer bijna helemaal leeg had gedronken, aten wij pizza op het terras. Elena keek toe vanuit haar relax. Omdat ze wat moe begon te worden, legde ik haar daarna in haar wiegje waar ze prompt in slaap viel. En Zeger zocht uit hoe we op het televisietoestel van Elvira en Geert naar ‘Friends’  konden kijken.

Deze keer keek Roger mee; af en toe kon hij niet goed volgen, maar hij heeft toch geregeld hartelijk mee gelachen!

Toen Elena rond 22 uur wakker werd, onderbraken we onze filmavond en maakte ik weer een flesje voor haar klaar. Waar ze weer veel meer dan de helft van opdronk. Daarna werd ze gewassen en in haar bedje gelegd voor de nacht. Het viel me op hoe gemakkelijk ze ging slapen. Ze lag nog wel een paar minuten tegen zichzelf te ‘babbelen’ maar daarna viel ze in een diepe slaap… Tot deze ochtend rond 9 uur.

Zeger, Roger en ik keken samen naar een laatste aflevering en iets voor 24 uur fietste Zeger naar huis. Net toen ik een sigaret wilde gaan roken op het terras (waar de temperatuur nog steeds heel zacht was), kwamen Geert en Elvira thuis. We hebben dan samen buiten nog een glas wijn gedronken en ze vertelden dat ze een leuke avond hadden gehad.

En dan gingen we alle vier slapen. Normaal overnacht Roger liever thuis, maar omdat we vandaag om 13 uur werden verwacht bij vrienden die vlak bij ons meisje wonen, zou dat al te gek zijn geweest! We hebben echter allebei heel goed geslapen, Roger nog langer dan ik.

Toen ik rond 9:15 uur wakker werd, ging Elvira pas een douche nemen en lag Elena rustig rond te kijken in haar bedje.

We ontbeten weer op het terras (Elena met een flesje melk, wij met sinaasappelsap, eieren en broodjes én koffie of thee) en vlak na de middag, nadat ik voor het eerst Elena haar groentepapje had mogen geven, vertrokken wij naar onze vrolijke vrienden in de buurt.

Het viel Elvira en mij op dat Elena ‘veranderd’ was tegenover gisteren. Ze leek ineens weer ‘rijper’ geworden. Eigenaardig hoe dat soms met sprongetjes gaat, maar dat heb ik vroeger bij onze kinderen ook opgemerkt!

Groot Gelmen

Vandaag, na weer wat vertaalwerk en boodschappen, een korte wandeling in Groot Gelmen. Onder andere langs een holle weg. Rustgevend en mooi.

(Foto’s Roger)

Alleen vonden we een beetje verder in een veld het kadaver van twee konijnen.

 (Foto Roger)

Geboorte

Mijn zus Bie stuurt me net dit filmpje door:

Prachtig, niet?

Metseren en Julia Tulkens

We moesten vandaag naar Nieuwerkerken en terwijl we daar naartoe reden, zagen we een aanwijzing naar Metseren. Roger dacht dat we ooit daar geweest waren, mij zei die naam niets.
In het terugkomen stelde ik dus voor er even langs te rijden. En inderdaad, we kenden het helemaal niet.

Metseren blijkt meer een gehucht dan een dorp te zijn. Maar wat een mooie gebouwen! Het eerste dat ons opviel, was een prachtige watermolen.

 (Foto’s Roger)

Een beetje verder zagen we het geboortehuis van Jozef Bessemans, destijds missionaris in Mato Grosso.

 (Foto Roger)

En daar tegenover een enorme boerderij.

 (Foto Roger)

Tijdens onze verdere wandeling leerde ik me wat oriënteren in het dorpje en ik kreeg de indruk dat die hoeve hoorde bij het kasteel dat we later ontwaarden… maar we ontmoetten nog een grotere boerderij: zouden er twee kasteelhoeves zijn geweest?

We wandelden dus daarna een schaduwrijke laan in, waar we na een poosje een nog grotere hoeve zagen. Dit was duidelijk een kasteelhoeve.

 (Foto’s Roger)

Terwijl we verder stapten in die dreef, ontwaarden we ineens tussen de bomen een heus kasteel. Maar het was echt bijna onzichtbaar en dus kon Roger er geen foto van maken. Jammer. Hij heeft wel op het Internet gevonden dat het gaat om het kasteel ‘Nonnenmielen’.

Toen we het gehucht verlieten, reden we nog langs een vroegere tramstatie, maar daar hebben we geen foto van gemaakt.

De wandeling was nogal kort (een goed half uur) maar ik vond het allemaal veel mysterieuze charme hebben (en bij dat bijna onzichtbare kasteel moest ik weer denken aan ‘Le grand Meaulnes’ van Alain Fournier).

Na ons avondeten hebben we nog hard gewerkt. Iemand had bij de KVLS immers de monografie over Julia Tulkens (geschreven door Roger Vanbrabant) besteld en daar vonden we nog maar één enkel exemplaar van. Roger heeft de tekst gescand, we hebben hem beiden verschillende keren nagelezen (een gescande tekst bevat vaak nog veel fouten, zeker wanneer, zoals in dit geval, de oorspronkelijke tekst op een typmachine is gemaakt). Daar zijn we toch enkele uren mee bezig geweest!

Veel werk dus, maar ik heb een volgens mij boeiende vrouw en prachtige dichteres leren kennen!

Jonge merel en dialect

‘Er zit een vlëke bloön in de tuin’, zei Roger daarnet plotseling in het dialect. Hij bedoelde een merel die pas uit het nest was gevlogen.  

 (Foto’s Roger)

Over Martin Wings en het hiernamaals

Rustige werk- en rustdag vandaag. Niets speciaals te melden.
Hoewel… deze avond laat kwam ik terecht op de website van schrijver en KVLS-lid Martin Wings, en las ik daar enkele prachtige gedichten waarvan er (volgens mij) veel gaan over zijn onlangs overleden vrouw.

Oordeel maar zelf: http://verhalen.jouwweb.nl/gedichten/poa-zie

Onlangs, tijdens een chatsessie met Hendrik, spraken we nog over de dood en over wat daarna. Hendrik baseert zich op de huidige staat van de wetenschap en is ervan overtuigd dat het daarna gedaan is… en vindt dat feitelijk erg. Ikzelf heb een poosje hetzelfde gedacht, vlak na zijn geboorte, maar doordat ik met die gedachte niet kon leven (een te groot ‘ego’?), zocht ik naar antwoorden. Volgens mij heb ik ‘tekens’ gekregen. Maar al die tekens wijt Hendrik aan ‘toeval’.

Maar in toeval geloof ikzelf dan weer niet!

Leven in Borgloon en Kerniel

We gingen vandaag eindelijk nog eens naar de tentoonstelling ‘Leven in Borgloon in 1842’.

Ontzettend interessant! En deze keer niet te veel bezoekers.
Maar… Tussen de bezoekers herkende Roger de ‘bloggers’ uit Borgloon die hij en ik geregeld virtueel bezoeken (op hun blog natuurlijk).

Ik heb destijds hun blog ontdekt nadat ze een reactie hadden geplaatst op een post van mij over Kerniel: de man is afkomstig van daar.

Na enige aarzeling maakte Roger zich (of beter gezegd, ons) bekend, en het volgend uur werd er gekeuveld over Kerniel vroeger en nu. En over opvoeding vroeger en nu, over gewoontes van vroeger en nu. Kortom, het werd een aangenaam gesprek, maar onze dagelijkse wandeling werd wel serieus ingekort. Nu, het was vandaag ook vrij koud (rond de 14-15°C )!

Ik meen begrepen te hebben dat die ‘bloggers’ ook lid zijn van een heemkundige vereniging. En Roger blijkbaar ook, want hij sprak hen aan over een foto waar hij al jaren naar op zoek is.
Zijn grootouders van moeders kant (de ouders van ‘oma’ dus) woonden in Borgloon, in een afspanning die nu afgebroken is en vervangen door een viswinkel en een parkeerplaats in functie van de winkel.

Roger vertelt me constant dat het vroegere gebouw, waar zijn grootmoeder een tabakswinkel had, zo mooi was, dat het zonde is dat men heeft toegelaten dat het afgebroken werd. En hij heeft bij de hele familie gezocht naar foto’s van het vroegere huis: nergens te vinden!

De ‘webmasters’ van de blog http://blog.seniorennet.be/johnnyenchristiane/ beloofden ons naar een foto van het vroegere gebouw uit te kijken!

Geslaagde viering van 75 jaar KVLS (2)

Gisteren werden we al om 10 uur ‘s ochtends weer in Hasselt verwacht, op de parking van het Cultureel Centrum. Deze keer was ook mijn vriendin Marie-Louise uit het verre Kalmthout present.

Iets over 10 uur vertrokken we met een bus naar het wijnkasteel in Genoelselderen. Daar kregen we van de befaamde gids Marleen Oris een heel degelijke uitleg over ‘wijnbouw’ tijdens een rondleiding.

 Marleen geeft uitleg (foto Roger)

 

(Foto’s Roger)

Ons bezoek eindigde met een proeverij: we kregen elk een half glas witte wijn.

 (Foto Roger)

Lekker… maar wat mij verwonderde was dat wij werden geacht 5 euro per persoon te betalen terwijl dezelfde wijn op de kaart stond voor 2,5 euro per glas! Ik was niet de enige die het had opgemerkt!

Daarna bracht de bus ons naar Tongeren waar we in de cafetaria van het Gallo-Romeins museum een uitgebreide broodmaaltijd kregen: verschillende soorten broodjes en beleg, sinaasappelsap, koffie of thee. Rond 14 uur kregen we de kans om het vernieuwd museum te bezoeken.

 (Foto Roger)

Rond 16 uur vertrokken we naar Alden Biesen (waar mijn overgrootvader Renwa nog pachter is geweest). Alvorens daar aan te komen, gaf Boudewijn een beetje uitleg over het kasteel. Ter plaatse bood de KVLS alle deelnemers eerst nog een verfrissing aan op het caféterras en daarna mocht iedereen vrij rondlopen op het domein tot ongeveer 17:30 uur.
En de bus bracht ons terug naar het Cultureel Centrum van Hasselt, waar we zouden eten. Sommige deelnemers aan de ‘Haspengouw-vaart’ vertrokken toen naar huis, andere KVLS-leden (zoals onder andere Raymond en Joke) kwamen toen pas aan.

We kregen een uitgebreide en lekkere maaltijd (al vond ik persoonlijk de vis veel te zout).

(Foto’s Roger)

De sfeer zat er echt in, er werd gelachen en gepraat, en sommige leden lazen voor uit eigen werk.

 (Emmy Swerts en Roger, eigen foto)

 (Micheline Cuypers en Edith Oeyen, foto Roger)

 (Mia Bemong, foto Roger)

 (Emmy Swerts, foto Roger)

 (Willy Nelissen, foto Roger)

En deze keer zorgde Edith voor een verrassing: ze had voor elk bestuurslid, en ook voor Roger, een fles wijn bij!