Charlesville en Manshoven

Roger heeft goed doorgewerkt aan zijn boekenhoekkast vandaag. Ikzelf heb hoofdzakelijk zitten lezen, onder andere over de Charlesville die gezonken is. Een zeer eigenaardig verhaal!

Omdat ik vermoedde dat Roger met dat werken voldoende beweging had gekregen, wilde ik hem niet tot een wandeling verplichten hoewel ik daar zelf wel zin in had. De temperatuur was lekker lauw (rond de 18°C in de schaduw) maar er woei een heel felle wind. Het was Roger zelf die voorstelde te gaan kijken of het “begijnenkruis” in Heks, op de grens met Manshoven, weer helemaal gerepareerd was. Uiteraard hoefde hij niet aan te dringen!

Het werd een mooie wandeling van een klein uur. Ik hou van dat gehucht van Borgloon, waarvan ik vroeger dacht dat het deel uitmaakte van Heks!

Ik voelde wel dat mijn voet nog steeds niet echt in orde is. Nany vond, op het doopfeest van Matthias, dat ik echt eens naar een dokter moest gaan, maar ikzelf ben ervan overtuigd dat die me een “brace” aanpraat waarmee ik zes weken moet rondlopen, terwijl de pijn zonder die brace ook zes weken zal aanhouden.

Ik heb genoten van de wandeling, én van de felle wind. Als er meeuwen hadden rondgevlogen in plaats van kievits, als we minder bomen en akkers op onze weg hadden ontmoet, ik waande me aan zee!

Het begijnenkruis was weer intact, hoewel, volgens Roger, niet echt deskundig gerepareerd.

 Foto Roger

We merkten ook dat er een schapenstal was bijgebouwd in dat mooie natuurgebied Manshoven.

 Foto’s Roger

Broekom, Borgloon en Piringen

Het was zacht weer vandaag (hoewel, 12°C in de schaduw einde mei kun je niet echt “mooi weer” noemen), Roger had goed gewerkt aan nog een boekenkast voor de bibliotheek, ik had het niet te druk: we konden eindelijk nog eens een echte wandeling maken.

We reden eerst naar Borgloon, zagen onderweg dat in Broekom het kerkje open was, en gingen uiteraard een kijkje nemen.

Mooie dingen zagen we daar:

 Foto’s Roger

Daarna reden we verder richting Tongeren, en stopten we om even te gaan kijken naar de werken op de steenweg Borgloon-Tongeren. Daar komt immers een tunnel onder die steenweg, zogenaamd om voetgangers een gemakkelijkere toegang te verlenen naar de velden rondom het stadje Borgloon. Volgens Roger en mij gewoon weggegooid geld! Maar de werf zelf vond Roger blijkbaar wel indrukwekkend:

 Foto’s Roger

In Piringen maakten we onze eigenlijke wandeling. Omdat we deze keer niet in de modder van de omringende velden wilden lopen, stelde ik voor gewoon het dorp te verkennen. Ondanks de villawijken vond ik het aangenaam wandelen, vooral dankzij een wirwar aan oorspronkelijke huizen (wirwar die Roger, eigenaardig genoeg, want hier in huis is hij het die de meeste rommel genereert, niet zo mooi vindt). Maar ik hou daar dus wel van.  Trouwens, we zagen ook enkele heel mooie huizen, waaronder dit exemplaar:

 (Voorkant)

 (Zijkant, foto’s Roger)

Ook dit huis, met half dichtgemetselde voordeur (klik op de foto om te vergroten), trok onze aandacht:

 Foto Roger

Drukte

Waarom hebben de mensen het tegenwoordig toch zo druk? Deze avond een bestuursvergadering van de KVLS, daarna nog lang  geldzaken moeten regelen via het Internet. Dat bracht me tot  over 23:30 uur deze avond (en wat een geluk dat ik deze keer niet moest instaan voor het verslag van de vergadering!). Dan de dringendste mails beantwoord (de rest is voor morgen: sorry, vrienden!).

Tijdens de vergadering stelde ik vast dat iedereen het even druk heeft: onze voorzitster Edith zoekt iemand die haar wil helpen bij een subsidieaanvraag in verband met iets dat we volgend jaar willen organiseren naar aanleiding van de honderdste verjaardag van  Wereldoorlog I (daarvoor gingen we in maart naar Roger Modamske). Maar niemand (en ik al zeker niet) leek daar de tijd voor te kunnen vinden… Uiteindelijk zou Ingrid tijd vrijmaken.

Ook bij onze dochter lijkt het dezelfde weg op te gaan. Elena loopt nu vaak rond zonder Pampers, kreeg vorige maandag twee “ongelukjes” en op een zeker ogenblik vonden we geen schone onderbroekjes meer voor haar. We moesten ze halen uit de mand met nog niet gesorteerde propere was. Ik voel het (ik heb een vrij sterk inlevingsvermogen): het is ook te druk voor onze meid (ik bedoel ons eigen “kindje”).

Hendrik en Anneke vinden maar geen tijd om nog even naar hier te komen (en als ze even de tijd hebben, zijn wij weer eens niet vrij) en Zeger zegt het ook zo druk te hebben.

Nany, die klaagt niet over haar drukke leven. Ze begrijpt zelfs niet dat ik het eigenlijk veel minder druk wil hebben. Tenzij dat zou betekenen dat ik meer tijd voor haar kan uittrekken natuurlijk!

En ik… wel, ik heb vandaag zelfs niet de tijd gevonden om even op adem te komen… Tenzij ik nu (om 12:30 uur ‘s nachts) nog heel even aan mezelf denk.

Willy Lens is overgegaan!

We kregen vandaag een telefoontje van Mieke, een van onze Leuvense vriendinnen die (dat weten we nog niet zo lang) een verre nicht blijkt te zijn van Roger. Willy Lens is gisteren overleden.

Ik heb de advocaat Willy Lens leren kennen in het zog van Dirk Lambrechts (en hij kende hem via onze vriendin Anny).

Willy was veel ouder dan wij (hij was geboren in 1929, in hetzelfde jaar als mijn vader) maar toch was het heel aangenaam praten met hem telkens als we hem ontmoetten (meestal in de Gambrinus, in Leuven).

Nadat Roger en ik verhuisden naar Antwerpen, en later naar Limburg, verloren we Willy een beetje uit het oog (hij was niet iemand die mensen thuis bezocht: je werd verondersteld te weten dat hij op bepaalde uren voor iedereen beschikbaar was in de Gambrinus).

Daar hebben we hem nog enige keren ontmoet toen we in Leuven waren, en ook op sommige begrafenissen (hoewel hij, eigenaardig genoeg, niet aanwezig was op de uitvaart van zowat zijn beste vriendin, Anny De Ro).

Hij had (dat weet ik van nog een andere vriendin) enkele van mijn boeken gelezen en vond ze heel goed.

Dat vertelde hij ook aan onze Spaanse schoonbroer. De laatste keer dat hij hier was samen met zijn echtgenote, de zus Maggy van Roger, vertelde Lorenzo mij immers dat hij zich vaak ophield in die Gambrinus als hij daar Willy Lens zag zitten, en dat er dan onder andere over ons en Dirk Lambrechts werd gesproken, en over mijn schrijfsels. Ik vroeg Lorenzo die dag Willy speciaal mijn groeten te doen de volgende keer dat ze elkaar zouden ontmoeten, en ik vroeg mezelf toen af of we (Roger en ik dus) eens niet zouden kunnen kuieren in Leuven, langs de Gambrinus wandelen rond het uur dat Willy daar “receptie” houdt, om hem nog eens te ontmoeten… Maar de tijd daarvoor ontbrak ons.

Eigenaardig genoeg dacht ik gisteren namiddag, tijdens het bezoek van Nononc en Françoise, nog heel even aan hem: op een zeker ogenblik bedacht ik dat kinderen je toch enigszins aan huis ketenen (maar eigenlijk vind ik dat niet erg met jullie hoor, Elena en Matthias! ) en dat we anders, als we toch in het Leuvense waren, misschien even langs de Gambrinus waren gewandeld, in de hoop Willy daar te ontmoeten.

Daar zullen we nu dus niet meer hoeven op te hopen!

 

 In 1984, met Willy Lens, Ad Vander Ven, Dirk Lambrechts en Els Baeten  die ons allemaal al verlaten hebben (foto Roger)

Doopsel van Matthias (2)

Vorige zondag werd Matthias gedoopt. Vandaag kreeg ik toegang tot de foto’s die Zeger maakte. Hieronder een keuze eruit.

 Foto’s Zeger

Bezoek van “Nononc” en (tante)Françoise aan Elena en Matthias

Toen we deze middag Elena en Matthias afhaalden bij Lutti, sliep onze baby al. In de auto werd hij echter wakker, en begon hij te kraaien. Ik, geprangd tussen de twee babystoeltjes, moest dus mijn aandacht verdelen tussen hem en Elena die heel veel te vertellen had. Nany zat vooraan, naast Roger.

“Thuis” gekomen, heeft Matthias even liggen kraaien in zijn box, Elena heeft wat gespeeld met het cadeautje van Anneke en Hendrik (ze moest immers nog een pop eten geven: ik vermoed dat ze tegenwoordig vooral haar onthaalmoeder Lutti naspeelt) en ze wilde ook oefenen op haar fiets. Omdat ik toen net bezig was met koffie en thee zetten, kreeg ik hulp van Nany:

 Foto Roger

Wij hebben wat gegeten. Ik moest mijn middagmaal echter snel onderbreken omdat Elena op een kussen in de salon “speelde dat ze niet moe was”, en ik dat spelletje doorhad. Het lukte me haar in bed te leggen zonder dat ze  tegenstribbelde maar vlak daarna begon Matthias weer te huilen. Vermoeiend was dat: ik kon hem maar niet bedaren. Ook Roger en mijn moeder Nany probeerden, tevergeefs!

En toen moest Roger vertrekken naar het station van Leuven om mijn oom “Nononc” en zijn vrouw af te halen.  Ik vergat te schrijven in mijn relaas over gisteren dat ik eerst aan onze dochter vroeg of we dat wel mochten, die mensen daar ontvangen.

Terwijl Roger en Nany onze genodigden gingen afhalen, kreeg ik Matthias in slaap (in feite heb ik hem gewoon in zijn wieg gelegd, zijn muzikaal uiltje, gekregen van tante Izzy, in gang getrokken, en terwijl hij daarvan genoot, hem zachtjes gestreeld).

Hij sliep nog toen Roger terugkwam met zijn “lading”.

Wat was ik blij mijn nonkel en zijn vrouw/mijn vriendin weer te zien! Je moet weten (dat vertelde ik onze dochter nog eens deze avond): naar mijn gevoel is Nononc eigenlijk mijn grote broer.

Vandaag was het prachtig weer en we konden dus op het terras genieten van een kopje koffie of thee en een restje taart van gisteren (afijn, ik heb van dat stukje nog geen derde gegeten).

 Met Nany, Nononc en Françoise (foto Roger)

Moeder Nany en haar broer “Nononc” (foto Roger)

Nononc en Françoise hadden cadeautjes bij. Voor Elena twee boeken die zij echt “mooi” vond toen ze rond 16:30 uur opstond: eentje met “verhalen van opa en oma” en heel mooie tekeningen, en eentje met spelletjes, te kleuren plaatjes, enzovoort.  Toen Elena wakker werd, vertelde ik haar over haar cadeautje, ze leek nieuwsgierig, maar toen ze die voor haar vreemde mensen zag, kroop ze toch even terug op mijn schoot. Maar… Heel snel, nadat ze had gezegd dat ze het cadeautje “o zo mooi vond” (en dat herhaalde ze nog eens vlak voor wij vertrokken deze avond) begon ze vrij open te praten tegen mijn oom en tante.

Matthias werd een kwartiertje voor Elena wakker (ik vraag me dikwijls af hoe ik dat deed met mijn eigen kinderen, zonder kindermeid of helpende grootmoeder, en met een man die heel laat pas thuis was). Maar nu had ik het geluk dat ik wist dat Françoise een uitstekende moeder is, en ik stelde haar voor (terwijl ik zorgde voor het vieruurtje van Elena) Matthias zijn fles te geven. Wat zij dan ook perfect deed!

 Foto Roger

Onze dochter kwam vroeger thuis dan voorzien, en dus konden we het cadeautje voor Matthias van Nononc en Françoise bewonderen. Amai (zeggen ze in Antwerpen): wat een prachtige outfit voor de baby!

Terwijl Roger onze bezoekers en Nany terug naar het station bracht, heeft Elena nog even de baby uitgehangen. En dat deed ze des te meer toen haar ouders zich met haar bezighielden deze avond. Ze gaat dan liggen op het speeldeken van Matthias en voelt zich echt een “baby”. Nu, ik herinner me dat ik dat ook gedaan heb op 3 jaar en half.

  Foto Roger

Doopsel van Matthias

Matthias werd gisteren gedoopt. Wij haalden Nany, Hendrik en Anneke rond 12 uur af aan het station van Leuven en reden daarna naar onze dochter en schoonzoon waar we de hele schoonfamilie troffen (behalve overgrootmoeder Moemoe die pas was geopereerd). Iets later kwam Zeger er ook aan op zijn fiets.

Het was vrij koud, dus aperitiefden we binnen met  Champagne en heerlijke, gezonde hapjes. Voor een keer was Matthias niet de lachende baby die ik ken. Hij huilde nogal wat. Zijn andere grootouders en wij vroegen ons af of het misschien te druk was voor zijn doen, al dat volk. Of begint hij tandjes te krijgen (hij bijt tegenwoordig op alles wat hij in zijn mond kan steken)? Hoewel, misschien had hij gewoon last van de “pak-me-op”-ziekte? Het viel op dat telkens iemand hem oppakte, hij weer rustig werd of luid begon te lachen en te kraaien.

Rond 13:30 uur vertrokken we naar de kerk, en daar is Matthias voorbeeldig geweest (hij zat dan ook op de arm van afwisselend zijn papa en zijn mama ).

In tegenstelling tot Elena die gewoon sliep terwijl ze gedoopt werd, begon Matthias te lachen toen hij water over zijn hoofd kreeg. Zo zeer zelfs dat de pastoor zijn serene en mooie ceremonie even staakte om hem te beamen: ‘Dat is plezant hé?’.

En Elena, die afwisselend zat op de schoot van haar opa van vaderskant,Vake, en op mijn schoot, was ook voorbeeldig. Ze volgde alles heel aandachtig en met grote ogen. Wat denkt een peuter op zulke momenten toch?

Roger heeft geen foto’s gemaakt: hij was peter. Zeger daarentegen had constant zijn fototoestel in de aanslag. Zodra zijn foto’s beschikbaar zijn, zal ik er hier enkele posten - met zijn toestemming.

Daarna volgde natuurlijk een feestje. Ik was heel blij Hendrik, Anneke, Zeger, Nany en de schoonfamilie van onze dochter weer te zien. We hielden aangename en interessante conversaties, Elena speelde enthousiast met een cadeautje van Hendrik en Anneke (namaaketenswaren die ze met een namaakmesje in twee kon snijden), dat goed van pas kwam, want tegenwoordig zorgt ze dat haar poppen goed eten.

Uiteraard werd er ook gegeten en gedronken. Ik heb bij geen enkel gerecht aan Roger moeten zeggen: ‘Je doet er best aan daar niets van te nemen’. Het was allemaal even lekker als gezond (behalve de taarten bij het dessert, maar toen had Roger al zoveel gegeten dat hij daar toch niets van nam). Maar veel te veel. Mensen denken vaak dat ze niet zullen verdikken als ze alleen gezonde dingen eten, maar te veel gezonde dingen eten, betekent immers ook te veel calorieën binnenkrijgen! Ik heb wijs geprobeerd alleen een beetje van alles te proeven, en toch heb ik de indruk dat ik weer wat dikker ben geworden! Nee, ik heb me deze ochtend niet gewogen, want ik weet dat de weegschaal mijn vermoeden toch zou bevestigd hebben. En trouwens, daar had ik de tijd niet echt voor, maar over de reden vertel ik straks.

Op een zeker ogenblik kreeg ik gisteren een sms van mijn tante-vriendin Françoise (echtgenote van mijn “Nononc”). Of we vandaag in Leuven konden afspreken, samen met Nany. Ik antwoordde dat we vandaag moesten babysitten, en dat Roger ze zou gaan afhalen aan het station in Leuven en ze naar het huis van Elena en Matthias zou brengen. Dat vonden ze een goed idee.

Rond 21 uur reden we terug naar huis met Nany. En, waarschijnlijk omdat we meestal alleen communiceren via telefoon, bleek die zo veel te vertellen te hebben, dat ze niet ophield met  praten voor 2 uur deze ochtend (eigenlijk heb ik haar min of meer naar bed moeten sturen). Zeggen dat zij pas 82 jaar is geworden!

Toen ik om 10 uur deze ochtend opstond, voelde ik me nog moe (ik ben een langslaper, in tegenstelling tot Nany die er prat op gaat heel weinig te slapen). En gelukkig (?) was de badkamer zo druk bezet dat ik dus zelfs de tijd niet kreeg om even op de weegschaal te gaan staan!

Nog eens over onze belastingaangifte

Toen ik die indiende, probeerde ik eerst via Internet Explorer. Dat was immers de enige browser die werkte voor mijn BTW-aangifte en dus ging ik ervan uit dat elke website van de overheid alleen via die browser werkte. Maar ik heb een uurtje gesakkerd omdat het me echt niet lukte. Toen ik het uiteindelijk wel voor elkaar kreeg, was dat omdat ik toevallig nog eens probeerde via Firefox. Toch zeer eigenaardig, niet?

Vandaag lees ik van Zeger dat hij het ook gedaan heeft gekregen maar dat hij wel via drie browsers heeft moeten proberen: ‘Firefox en Opera gaven een melding over een certificaat dat niet gevonden werd, in Chrome werkte het wel’.

Is dat normaal voor een overheidssite?

Weerbarstige Elena

In mijn relaas van gisteren vergat ik te vertellen over de weerbarstigheid van Elena.

Na het bekijken van dat Mickey Mouse-filmpje, ging haar papa haar klaarmaken voor de nacht. Ineens hoorde ik haar huilen en daarna heel luid roepen: ‘Oma, oma!’. Ik aarzelde even, ging dan toch maar een kijkje nemen… En kon mijn glimlach moeilijk bedwingen. Elena weigerde zich een pyjama aan te laten trekken. En riep naar mij: ‘Ik niet naar bed, ik wakker!’

Ze begint inderdaad steeds meer zichzelf met het voornaamwoord “ik” aan te wijzen (‘Ik weet het ook niet’, heeft ze heel vaak gezegd gisteren).

Behalve even zeggen: ‘Jawel, Elena, het is echt bedtijd’ (of iets dergelijks) ben ik daar uiteraard niet tussengekomen!

Net voor ik de slaapkamer verliet, deed haar papa wat ik stilletjes had gehoopt dat hij zou doen. Hij vroeg haar: ‘Sta je liever even in de hoek?’

En, echt waar, Elena antwoordde: ‘Ja!’. Dus ging ze voor een poosje in de hoek van haar kamer staan en… ik herkende mezelf op jonge leeftijd. Het enige verschil is dat papa’s en mama’s nu niet meer slaan. Ikzelf was destijds altijd bang dat het niet zou blijven bij  koppen en mokken in die hoek. Maar kwaad dat ik was op mijn ouders op zulke momenten!

Uiteraard gaan die kinderherinneringen van mij terug op een oudere leeftijd dan Elena nu heeft. Maar ze gaan wel terug naar lang voor we naar Kongo vertrokken, en toen was ik amper 4 jaar en half.

Vanuit haar hoekje in de slaapkamer riep Elena enkele keren op mij, en ik moest me weer bedwingen om daar niet op in te gaan, maar ik meende precies te voelen wat zij voelde (eerlijk gezegd, ik vind het soms heel moeilijk mezelf als een volwassene te gedragen, vaak heb ik zelfs het gevoel dat ik nu, sinds ik “groot” ben, toneel speel): “grote mensen hebben het voor het zeggen, maar waarom toch?”  En, heel belangrijk: “deze keer heb ik me niet laten doen: ik heb gekozen voor de hoek, anders had ik weer moeten doen wat ze mij zeiden te doen”.

Zij was het zelf die op de duur haar papa riep. En “vrede” met hem sloot. Voor het naar bed gaan moest ik wel zorgen. En vlak voor het “vertellen” uit het “Boek papa mama”, was ze nog aan het nasnikken! Wat herken ik dat allemaal!

En (gelukkig lees je dit pas over een tiental jaren, lieve Elena), wat was ik fier op onze opstandige kleindochter! Met zulk karakter zal ze zich niet zo heel gauw laten indoctrineren!

Spelling en politiek

Ik las hierover vandaag iets heel interessants! Lees hier.

Zeger, Elena en Matthias

Ondanks de files onderweg en een verblindende regenbui kwamen we net op tijd aan bij Lutti, de onthaalmoeder, om Elena en Matthias op te halen. Zoals zo vaak de laatste tijd kwam Elena ons de poppen tonen waarmee ze net aan het spelen was. Ze had ze ook namen gegeven en deze keer niet “Marie” of “Matthias” (buiten haar babypop “Matthias” heten al haar eigen poppen Marie).

Matthias lag te lachen en te spelen in de box, een ander kindje, Femma, was heel fel aan het huilen en Lutti troostte haar net op haar arm. Nog een andere peuter lag verhalen tegen zichzelf te vertellen op het speeltapijt, en ik zag een vijfde twee en half jarige, die, goed vastgesnoerd in zijn hoge kinderstoel, rustig op eigen kracht aan het eten was. Wat heb ik toch een bewondering voor die onthaalmoeder!

Toen hij ons zag, glimlachte Matthias, maar op een andere manier dan zoals hij naar dat speeltje, dat boven hem hing en dat hij telkens weer vastgreep, lachte. Het is duidelijk: hij herkent ons!

 Foto Roger

In het naar “huis” rijden, vertelde Elena honderduit, Matthias viel in slaap. Hij sliep “thuis” nog door tot na 15 uur. Elena wilde ons eerst van alles tonen maar het was duidelijk dat ze moe was en rond 14 uur (Roger en ik hadden pas gegeten) bracht ik haar naar bed voor een dutje. Eerst moest ik weliswaar nog vertellen. Tegenwoordig mag dat niet meer uit een kinderboek, maar moet het gaan over “papa en mama”. Ze bedoelt dan een papieren fotoalbum die onze dochter en haar man hebben laten samenstellen met een keuze uit hun digitale foto’s. Telkens opnieuw vraagt Elena naar het “Boek papa mama” en telkens opnieuw moet ik minder vertellen dan zij doet!

Matthias werd dus wakker iets over 15 uur, kreeg een flesje iets voor 15:30 uur, maar dronk daar nog niet de helft van op. Lag dat misschien aan het feit dat hij, net zoals Elena, een beetje verkouden is? De drie lepeltjes groentebrij die ik hem voor zijn fles gaf, zullen zijn appetijt toch zeker niet  aangetast hebben?

Hij begon vorige maandag (precies op 4 maanden) inderdaad groenten te eten, en ik vond hem bij die drie lepeltjes veel minder bekken trekken dan zijn zus destijds (en zeker dan onze eigen kinderen).

Na drie dikke boertjes, nog lachen en kraaien op mijn arm, spelen in zijn box, begon hij te wenen iets voor 16 uur. Terwijl ik hem oppakte (en merkte dat hij nog een oprisping moest doen) hoorden we iemand binnen komen. Het bleek onze dochter te zijn, die tussen haar middaglessen en haar avondlessen de tijd had gevonden om over huis te komen. Echt een heel toffe verrassing! We praatten wat bij, en rond 16:30 uur probeerde ze Matthias de rest van zijn fles te geven: hij dronk alles op.

Daarna opende onze dochter het geschenk dat we bijhadden (gekregen vorige zaterdag van mijn vriendin). Echt heel fijn (bedankt, vriendin!) vonden we het allebei!

Elena, die pas rond 18 uur wakker werd, kreeg nog net een kusje van haar mama vlak voor die weer moest vertrekken. We hebben haar samen uitgewuifd (dat is vaak nodig om het wenen van Elena als ze voelt dat ze haar moeder zal gaan missen om te zetten in een soort hoop en haar te doen lachen).
Ze at een restje van Matthias zijn groentepuree, een beetje pruimenmoes, die wij hadden meegebracht, en een yoghurtje. Wat is ze toch en kleine eter!

 Foto Roger

Matthias was ondertussen weer in slaap gevallen.

Kort daarop kwam Zeger eraan. Ik had ondertussen (dat woord is hier heel toepasselijk: ik herbeleef op zulke dagen vaak de timingsmoeilijkheden die ik vroeger ervoer, toen mijn eigen kinderen klein waren) gezorgd voor een linzensoep op zijn Spaans. Ik weet immers dat in ons gezin alleen Zeger, Roger en ik dat lusten. Elena wilde zelfs niet proeven.

Waar ze wel zin in had, zo vertelde ze me terwijl ik haar verschoonde, was met “lieve nonkel Zeger spelen”. En dan vooral met de “passepintjes” (plasticine bedoelt ze). Het is haar gelukt die te laten bovenhalen!

Elena speelt met “passepintjes”

 

Na nog een flesje voor Matthias, en nadat ik de keuken wat had opgeruimd en Matthias die zich helemaal bevuild had, had omgekleed, stelde ik Elena voor samen met nonkel Zeger te kijken naar een filmpje terwijl zij haar laatste fles zou opdrinken. Daar ging ze mee akkoord, ik maakte dus dat flesje klaar, Zeger wilde zorgen voor het klaarmaken van de dvd-speler, maar die vonden we niet meer.

Uiteraard was het mijn bedoeling eindelijk nog eens samen met Zeger te kijken naar een aflevering van “Friends” in plaats van naar de “Mickey Mouse” waar Elena altijd naar vraagt. Maar het werd dus toch een Mickey Mouse op het scherm van een tablet. Een hele “plezante” ouderwetse, waarbij ik inzag dat ze tegenwoordig zogezegd veel “kindvriendelijker” zijn!

En toen kwam onze schoonzoon thuis van zijn examen Spaans. Wij zijn kort daarop naar huis gereden (Zeger op de fiets en wij per auto) nadat ik Elena naar bed bracht – ze werd bedklaar gemaakt door haar papa – met nog een verhaaltje uit het “Boek papa mama”.

Thuis wachtte nog een beetje correctiewerk voor de KVLS, waar ik toch bijna een half uur mee bezig was.

Te druk is mijn leven!

Herinnering aan een heel eigenaardig “toeval”

Deze avond wilde Roger nog eens mijn gratin van venkel eten en dus maakte ik dat maar klaar. Het is niet te vet voor hem en het gerecht is vrij vlug klaar (en bijzonder lekker). Hieronder vinden jullie trouwens mijn (echt zelf bedacht) recept:

Venkelgratin (2 personen)

2 kleine venkelknollen 2 doorsnee aardappelen 200 gram hespblokjes 20 g margarine, 30 g bloem, 1/2 tablet groentebouillon, een goede scheut sojaroom, zout, peper 50 g magere geraspte gruyère of andere geraspte kaas

Aardappelen 15 minuten in licht gezouten water koken Venkelknollen 10 min in licht gezouten water koken Laten uitlekken en kookvocht bewaren Groenten in partjes snijden, in  ovenschotel schikken Saus maken met koolzaadolie, bloem, kookvocht en groentebouillon. Een goede scheut sojaroom toevoegen. Hespenblokjes en 25 g gemalen kaas door de saus roeren. Saus over de groente scheppen, rest van gemalen kaas erover strooien. Bakken in de oven op 180°C tot de kaas gesmolten is en de gratin mooi goudbruin kleurt.

Terwijl ons hoofdgerecht in de oven gaarde, werkte ik aan onze soep en net als bij het schoonmaken vandaag begon ik aan vroeger te denken, en mezelf verhalen te vertellen.

En ineens herinnerde ik me dit.

Het was op een barbecue, ik weet echt niet meer van welke vereniging. Naast ons zat een gezin met een zoontje en vrienden, met wie wij geen contact hadden. Ik luisterde wel af dat de zoon tijdens de tombola echt “ging voor een jeep op afstandsbediening”. Ik voelde dat hij er echt van uit ging dat als hij daar voldoende aan dacht, hij het zou krijgen. Maar hij kreeg het niet. En leek zijn “geloof” verloren te hebben. Toen die speelgoedjeep werd verloot, hadden zijn ouders geen tombolabonnetjes meer en hij begon te wenen: hij zou dat gegeerde speelgoed dus zeker niet krijgen.

Ik herinnerde me dat onze jongens gedurende heel hun kinderjaren zulk speelgoed hadden begeerd, maar dat we dat toen te duur vonden (we waren eerst maar een eenverdienersgezin, en later een anderhalve-verdienersgezin).

Ik bedacht toen – tijdens die barbecue dus – dat ik misschien moest doen zoals die kleine jongen: heel fel denken aan het feit dat die speelgoedauto voor ons zou zijn. En het lukte: wij kregen hem!

De kleine jongen begon nog feller te wenen, tot ik deed wat ik al een poosje zinnens was, als het mij zou lukken dat speeltje te bemachtigen. Ik gaf het hem (onze kinderen waren ondertussen volwassen geworden, en ik geloof niet dat ik ze nog zou geplezierd hebben met zulk speelgoed. Hoewel? ).

Het jongetje bekeek me alsof ik van Mars kwam, lachte me even toe, en begon daarna onbedaarlijk te wenen.

Kreeg hij de indruk dat hij zijn droomauto niet verdiend (gewonnen) had?

Nostalgie

Terwijl Roger op deze grauwe en koude dag onze nieuwe vensterbanken plaatste en nadat ik vond dat ik voldoende had gepoetst, heb ik voor de zoveelste keer foto’s (vooral van Matadi) bekeken op een blog die mijn vroeger Matadi-speelkameraadje me onlangs aanraadde. Nostalgie troef! En ook een vorm van droefheid, want ik besefte weer eens dat ik de plek waar ik  tussen mijn 4 jaar en half en mijn 10 jaar en half leefde, leerde en speelde nooit meer zal terugzien.

Ik vermoed dat de reactie op deze foto van mijn Matadi-vriendje afkomstig is!

Over “Tax-on-Web”, een verjaardag en lectuur

Weer praktisch de hele dag regen gehad. En koud dat het was! Geen wandeling dus, maar daar hadden we toch niet echt de tijd voor. Roger heeft zijn dagelijkse beweging wel gekregen vermits we uitgebreid boodschappen deden.

Daarna, tussen het schoonmaken van ons salon, nog ander huishoudelijk en ander werk en het koken, wilde ik zorgen voor onze belastingaangifte. De laatste jaren deed onze familiezieke dat voor ons, online. Omdat ze dat niet meer kan, moest ik het wel zelf proberen. Wat heb ik weer gesakkerd, een uur aan een stuk! Als ik uiteindelijk een nuttige link vond, werkte die niet. Het was niet echt duidelijk hoe ik moest tewerk gaan, en toen ik op het punt stond een schriftelijk formulier aan te vragen, probeerde ik het toch nog maar eens. Ineens werkten die linken perfect! Zeer eigenaardige website!

Ondertussen is Anneke van Hendrik vandaag verjaard: proficiat, lieve meid!

En ik heb het eerste boek uit dat ik leende van onze Waalse vrienden. Het was een Franse vertaling van “We need to talk about Kevin”. Een perfecte vertaling, dus, vermoed ik, ook een goed geschreven boek. Wat mij dan hinderde? Wel, de babbelziekte van de schrijfster. Aan het einde begrijp je wel hoe dat komt, maar ik (ik heb zoveel andere zaken te doen dan lezen) heb vaak gedacht: stop nu even: ik heb het wel begrepen! En net dan gaat de auteur voort met de nodige (of onnodige, want hoewel mooi gevonden, zorgen ze voor ballast) vergelijkingen.

Kasteel “Belle Vue” en Gallo-Romeinse site in Gors op Leeuw

Het was weer koud vandaag: amper rond de 12°C. Wat een lente!

Nadat ik een deel van het huis had schoongemaakt en Roger eindelijk begonnen was met het vervangen van onze venstertabletten, maakten we toch een korte wandeling in Gors op Leeuw.
Gisterenavond had Roger immers ontdekt dat daar, buiten de twee kastelen die we al kenden, ook nog een kasteeltje “Belle Vue” staat.

In feite wandelden we alleen de Bellevuestraat (langs een privé dennenbos) op (want het was weer “vals plat” tot aan het bewuste kasteel) en af. Onderweg zagen we één enkele villa, gelegen op een immens terrein.

 

 Foto’s Roger

Aan de rand van de tuin ervan, zagen we dit plaatje staan (klik erop om te vergroten):

 Foto Roger

Omdat we daarop (onderaan) lazen “Privaat domein” (sic) durfden we het erf niet op te gaan. We wandelden dus verder naar het kasteeltje, en daar hield de straat abrupt op.

 Foto’s Roger

Terwijl we terug naar de auto daalden, kwamen we een voornaam wandelend gezelschap tegen (we vroegen ons af of het de bewoners waren van “Belle Vue”). Een van de mannen sprak ons spontaan aan en vertelde dat iets verder dan dat plaatje dat we hadden opgemerkt een restje tentoongesteld wordt van de inhoud van een van die 12 Gallo-Romeinse graven (zie derde foto hierboven). We legden uit dat wij niet hadden gedurfd het terrein op te gaan, maar hij verzekerde ons dat het toegelaten was.

Dus gingen we toch maar een kijkje nemen en ontdekten dit (klik op de foto om te vergroten):

 Foto Roger

Een vrij korte wandeling dus, maar wel weer iets nieuws ontdekt!