zondag 29 september 2013

Rustige dag in Huesca

Rond 6 uur ‘s ochtends werden we gewekt door onze Franse achterbuur die met veel lawaai zijn caravan inlaadde. Meer dan 2 uur is hij daar mee bezig geweest (ik heb het niet over de Fransman met wie ik gisteren sprak). Eigenlijk moet het tot 8 uur volledig stil zijn, maar ik had geen zin om een discussie te beginnen. Gelukkig zitten we niet op hotel en kon ik daarna nog rustig in slaap vallen tot ongeveer 11 uur. Bij het opstaan was het weer zonnig en, ik schat, rond de 25°C. Wel leek de herfst ineens aangebroken zoals de bladeren van de platanen in het rond dwarrelden. Tijdens ons ontbijt werden we weer getrakteerd op gezang in de verte. Het leek te komen van het sportcomplex achter de camping. Een jeugdbeweging?

Een goed uurtje heb ik me daarna bezig gehouden met het opruimen van onze tassen: ik had gemerkt dat sommige spullen zo maar ergens in gemoffeld waren. Daarna wandelden we naar het centrum (waar we weer enkele bedelaars tegenkwamen). We ontdekten er een “cafe pendiente”: je kunt er een koffie betalen die later iemand die het niet kan permitteren (zoals die bedelaars) kan opdrinken.

P9295630 Foto Roger

We wandelden een hele poos rond in de nu heel drukke straten, zagen een winkel met zwaarden en messen en dachten er even aan een voor Zeger te kopen, maar ze waren echt te duur. Er stond ook een helm voor en Roger zei: ‘Willen we hem dat kopen? Dan zien ze hem van ver afkomen als hij ergens foto’s gaat maken’.

P9295632

P9295634 San Lorenzokerk

P9295636 Foto”s Roger

Daarna wilden we ook iets drinken op een van die drukke terrasjes.

P9295633 Foto Roger

Nadat een slecht opgevoede dame eerst het tafeltje dat we hadden gekozen wegritste voor haar gezelschap, vonden we een andere vrije plek. En bij ons biertje namen we elk een tapa, waarmee we voldoende gegeten hadden.

Na nog wat rondwandelen, gingen we terug naar de camping, waar ik me amuseerde met de mussen en duiven te zien baden in de plassen van gisteren.

Iets over 18 uur vertrokken we naar Esquidas. Het was toen al wat koeler geworden; rond de 22°C, en bewolkt. We reden weer door de Hoya de Huesca en onderweg maakte Roger een paar foto’s.

P9295639 

P9295640 Foto’s Roger

Esquedas is een heel klein dorp, met opvallend brede straten. Een kerk, armzalige woningen, drie, vier mensen op straat en evenveel katten. En nog koeler dan in Huesca..

P9295641

P9295642 Foto’s Roger

We zitten nu weer op de camping en gaan straks in het restaurant eten.

Stortregen in Huesca

28 september 2013

Vorige nacht heeft het heel fel geregend en de temperatuur was bij ons opstaan gedaald tot 25°C. Eigenlijk veel idealer dan 31°C! We liepen na ons ontbijt (vrij vroeg, want we werden gewekt door gezang in de buurt, heel melodieuze liederen, maar toch…) naar het centrum en merkten dat er heel veel volk op straat liep (en dus niet op de trottoirs).

P9285625 Foto Roger

Gisteren avond hadden we opgemerkt dat heel veel straten waren afgesloten voor het verkeer. In het bureau voor toerisme werd ons uitgelegd dat sinds vorige maandag een groot deel van het centrum verkeersvrij was gemaakt.

Daarna klommen we nog eens tot aan de kathedraal, waar een tiental vrouwen een pro-abortusmanifestatie hielden. Eigenlijk vond ik het een zielig gedoe.

P9285628 Foto Roger

Na nog een biertje in de calle de Galicia (en een veel te dure tapa) wandelden we terug naar de camping waar we wat rustten en lazen.

Rond 15:30 uur reden we richting Bolea, via de prachtige Hoya de Huesca. Helaas waren in het bergdorpje Bolea de straten ontzettend smal, en stonden er ook nog auto’s geparkeerd: we konden er gewoon niet doorrijden. Roger keerde dus terug naar de camping.

En we deden enkele boodschappen in Huesca. Uiteraard te voet. Terwijl we stonden te betalen in een smal, heel diep boetiekje, vraagt de verkoopster ons of we naar de rivier gaan. Ik weet dat er een rivier loopt aan de rand van de stad maar toch vond ik dat een eigenaardige vraag. Toen wees ze me op de straat: het regende pijpenstelen en de straten waren inderdaad omgetoverd tot een soort riviertjes! En daar moesten wij dus door!

Dat werd al rillend (de temperatuur was plotseling gedaald tot 18°C) lopen van het ene terra naar de andere winkelingang en we kwamen druipend op de camping aan. Nadat ik me had afgedroogd en omgekleed, en terwijl Roger hetzelfde deed, geraakte ik in gesprek met onze Franse buur die op reis is met een veel jongere vrouw. Ik vernam dat het zijn dochter is, die hij naar hier had vergezeld om haar te helpen een logement te vinden: ze heeft in de buurt werk gevonden als assistente taalonderricht.

Het bleef maar regenen, en dus beslisten we te eten in het restaurant van de camping. Ik nam alleen een uitgebreide salade met onder andere tonijn, tomaten en asperges; Roger koos entremeses (allerlei heerlijke voorgerechtjes) en een churasco van kalfsvlees. Weer was het meer dan voldoende en betaalden we relatief weinig: 2 biertjes inbegrepen, kostte ons dat 21,30 euro.

De avond brengen we verder door in de auto door (omwille van het mooie weer bij aankomst hadden we de leeftent niet opgezet). Ik zal dit dus pas ten vroegste morgen kunnen posten.

vrijdag 27 september 2013

Met veel omwegen terug naar Huesca

Toen we deze ochtend de camping gingen betalen, geloofde ik mijn oren niet. Ik had niet echt naar de prijzen gekeken bij aankomst, in het idee dat ik het toch te duur zou vinden, maar dat er geen andere mogelijkheid was dan daar te kamperen. Wel… voor 4 nachten moesten we amper 66 euro betalen. Nog goedkoper dan de meeste campings in Frankrijk dus… En dat voor een van de beste campings die we ooit hebben gehad in Spanje!

De heel vriendelijke uitbaatster probeerde ons te overhalen om nog even te blijven, maar Roger wilde wel eens het stadje Morella (Noord-Oosten van Teruel) zien. In Morella is geen camping, maar er is er wel een ongeveer 30 km daarvandaan, in Vilafranca.

We stelden dus de GPS in op dat stadje, reden een poosje langs dezelfde weg als de bus eergisteren en zagen weer die rijstvelden. Nadat we een hele tijd een vallei hadden gevolgd, met langs de weg olijfboomplantages gescheiden door muurtjes van losse stenen en hier en daar een stadje of een grote boerderij,  klommen we de bergen in tot aan de pas van Ares.  Even later kwamen we aan in het bergstadje Vilafranca. Waar de camping gesloten leek. We hoorden wel stemmen in de bar ervan, maar er was geen enkele kampeerder. Dus reden we terug naar het stadje zelf waar we een sanitaire halte hielden en een biertje dronken in een bar. Ondertussen deden we een babbeltje met de uitbater, die ons vertelde dat het daar in de winter bar koud kan zijn en dat de sneeuw vaak tot 1 meter hoog ligt. Hij zei ons ook dat Valenciano (de taal die ze daar spreken) heel fel lijkt op Catalaans.

Uiteindelijk reden we verder naar Morella waar we dachten een hotel te nemen. Ik vond het wel jammer dat we Vilafranca moesten verlaten, want dat stadje had heel veel charme. En er was een museum van die architectuur met losse stenen (droge stenen werd het genoemd).

We reden naar Morella via rotsige bergen en daarna een vlakte waarin we geregeld een kudde schapen zagen en soms een eenzame boerderij.

P9275621 Foto Roger

In Morella zelf (gelegen op een berg, zie foto hierboven) gingen we eerst naar de oficina de turismo. Daar vertelde men ons dat er welgeteld één hostal was, wel enkele hotels (maar die zijn duurder).

P9275623

P9275624

P9275622 Foto’s Roger

In het terug klimmen naar de auto vroegen we ons allebei af of we wel een kamer in het hostal zouden nemen om de volgende dag bij de minste wandeling zonder adem te geraken (ongelooflijk steile straten) en we beslisten verder te rijden richting Zaragoza.

In Alcañiz deden we onze boodschappen… En ontdekten er een wegwijzer naar een camping aan een meer. Daar reden we dus naartoe, om vast te stellen dat de camping al overvol was (vooral motards waren er). We mochten wel kamperen in de vlakte naast de camping, maar daar zouden we niet over elektriciteit beschikken en toch zou het ons 35 euro per nacht kosten. Daar bedankten we voor.

Hoewel het toen al over 18 uur was, reden we toch verder richting Zaragoza. Onderweg zagen we ontelbare motards richting Alcañiz rijden: daar was duidelijk een speciaal evenement aan de gang.

Een beetje verder, in Hijor, zagen we een hostal. Ik merkte wel meteen dat er mensen rondliepen met hetzelfde soort t-shirt als in de buurt van de camping van Alcañiz, en zei tegen Roger dat ik vreesde dat de kamers zouden bezet zijn door mensen die deelnamen aan dat mysterieuze evenement. Inderdaad, toen we vroegen of er een kamer vrij was, werd ons bot geantwoord: ‘No!’.

Het was al over 18:30 uur en ik begon te vrezen dat we in de auto zouden moeten overnachten! :-)

Ondertussen zaten we al een poosje terug in Aragon, en weer zagen we die prachtige grijze heuvels die nu een roosachtige tint kregen door de dalende zon.

Nog steeds zagen we motorrijders naar Alcañiz rijden…

Eindelijk, rond 19 uur, bereikten we Zaragoza (nadat we een afslag hadden gezien naar Belchite, waar we tijdens vroegere reizen twee keer beland zijn. Daar is niet veel te zien, wel één eigenaardigheid: de stad werd opgebouwd naast de nog bestaande ruïnes van de vroegere stad).

De camping van Zaragoza bleek niet meer te bestaan!!! Roger besliste toen dat hij verder zou rijden naar Huesca. Waar we op de camping aankwamen om 20:15 uur. Dat voelde een beetje aan als thuiskomen! De uitbaatster van de camping vertelde ons dat het overdag 31°C was geweest, dat er weinig kampeerders waren en stelde ons een heel schaduwrijke plek voor (het was maar een voorstel: hier kies je het perceel zelf).

Op nog geen half uurtje waren we helemaal geïnstalleerd en toen stelde Roger voor iets te gaan eten in de stad. Mijn ervaringen met menu’s indachtig bestelden we op een terrasje in de buurt van de calle de Galicia elk een biertje en één enkele racion van pulpo a la Gallega voor ons beiden. Daarna zouden we meer tapas of raciones kunnen vragen als we nog honger zouden hebben. Maar dat bleek  niet het geval, wat betekent dat het avondmaal voor ons beiden samen 15 euro heeft gekost!

Dénia

26 september 2013

Dit bericht zal ik pas ten vroegste morgen avond kunnen publiceren, want deze avond geraken we niet online.

Maria, Michel en hun vrienden zouden vandaag weer een excursie ondernemen en we waren uitgenodigd. Ik vond echter dat ik onze aanwezigheid niet nog langer kon opdringen aan die vrolijke bende; en daarbij, we wilden vandaag wat in Dénia rondlopen en we moesten boodschappen doen: morgen vertrekken we.

Na ons ontbijt (wat brood, fruit en ei) trokken we dus naar het stadje dat ik heel aangenaam vind, wat ik nooit had gedacht te zullen doen van een kuststad. Misschien ligt het aan de toeristen  die niet opvallen, aan het feit dat Dénia niet echt groot is en dat het er niet overdreven druk is.

Maria en Michel hadden ons de tapabar Miguel Ruiz aangeraden, erbij vertellend dat we zouden moeten reserveren. We vonden het restaurantje heel gemakkelijk en dachten eventueel voor deze avond een tafel te bestellen. Zodra we er binnenkwamen, werd ons verteld dat alle tafels bezet waren. We dronken een biertje aan de toog en keken uit naar een menukaart die we niet vonden… Uiteindelijk vroeg ik aan de uitbaatster wat je daar zoal kon eten, en toen pas overhandigde ze me de kaart waarop inderdaad heel lekkere dingetjes stonden. Helaas, tot maandag bleek alles gereserveerd te zijn.

We liepen een uurtje verder door de straten van Dénia en kwamen langs de kapper die Maria mij had aangeraden. Misschien zou ik daar mijn haar laten knippen. Ik bekeek de prijzen en stelde vast dat mannen 14 euro betaalden en vrouwen 26 euro. Ik weet het, waarschijnlijk veel minder dan bij ons, maar ik vond het discriminatie. Volgde een kleine discussie met Roger. Hij beweerde dat het haar van vrouwen knippen meer werk vergt. Ik was er zeker van dat mijn haar knippen veel minder werk vraagt dan het haar van een man te kortwieken.

Omdat ik in de tapabar (geen terras) geen sigaret had kunnen roken, zetten we de discussie voort op een terras aan de haven, met nog een biertje en voor mij een sigaret. We hadden het ook over de vele bedelaars die we weer ontmoet hebben. Je geeft ze dan wel iets, maar dat lost het probleem niet op. Net zoals in de tapabar kregen we chips bij ons bier en daaruit bestond ons middagmaal (we hadden daarna geen honger meer).

Rond 16 uur kwamen we terug naar de camping, waar we wat rustten en lazen. Rond 18:30 uur gingen we boodschappen doen… En toen besefte ik dat ik mijn voornemen om naar de kapper te gaan helemaal vergeten was. Het was nog vrij warm (rond de 28°C) en we werden dorstig: dat werd weer een biertje aan de haven, en deze keer vroegen we er een tapa van calamares bij. Weer was ik de kapper vergeten tot we er iets voor 20 uur voorbij liepen. Maar toen was het te laat: de “peluqueria” sloot om 20 uur.

Na nog wat rondlopen (en enkele bedelaars te hebben ontmoet, waarvan een ons herkende en ons zo vriendelijk toelachte dat ik haar zo nog wat geld zou gegeven hebben – ze smeekte er niet om deze keer – maar nogmaals, dat lost het probleem niet op) zagen we in een bar een aanbod van 5 tapas voor 10,50 euro. Weliswaar meer traditionele tapas dan gisteren in Valencia en dan bij Miguel Ruiz (en nog goedkoper maar daarom niet minder lekker). We dronken er een wit wijntje en namen één assortiment tapas voor ons beiden (salade van groentjes, olijven  en ei, salpicón van zeevruchten, patatas bravas met een net iets andere saus dan wat je overal krijgt, roodbaars met mosselen en inktvis, en een soort osso bucco met room, en daarbij wat brood en olijven). Dat bleek meer dan voldoende als avondmaal voor ons beiden. 

Nu zitten we weer op de camping waar het ongelooflijk rustig is… Maar we hebben geen verbinding meer met het Internet.

woensdag 25 september 2013

Een glimp van Valencia

Om kwart voor tien deze ochtend stonden we aan de flat van Maria en Michel, waar we de broer en schoonzus (Guy en ook een Maria) van Michel tegenkwamen. Terwijl we stonden te keuvelen, zagen we de rest van het gezelschap aankomen. En we vertrokken met de bus= anderhalf uur rijden naar Valencia. Ik had geen landkaart bij me, er werd veel gepraat en gelachen, dus kan ik niet veel vertellen over onze rit (behalve dat ik geïntrigeerd was door een bepaalde fruitboomteelt die ik onderweg zag: laagstam sinaasappelbomen?).

De sfeer op de bus was heel uitgelaten: die vrienden van Michel en Maria vormen echt een heel “plezante” groep!

We wandelden enkele uren rond in Valencia. Het is inderdaad een prachtige stad maar zo enorm groot dat ik vermoed dat we er nog geen tiende van gezien hebben.

P9255567

P9255569

P9255570

P9255573

P9255575

P9255579 Foto’s Roger

We slenterden ook een hele poos op een overdekte markt…

P9255585

P9255587

P9255589

P9255591 Foto’s Roger

En bezochten een vroegere handelsbeurs.

P9255597

P9255599 Foto’s Roger

Later bracht onze wandeling ons onder andere langs het museum van keramiek.

P9255614 Foto Roger

Dan was het tijd voor ons middagmaal, en nu ga ik je even jaloers maken, meisje van ons! Als je  nog eens bij je schoonouders verblijft, vraag hen dan jullie te laten genieten van een taperia in “Vuelve Carolina”, in de calle Correos, Valencia! We kregen er immers ontzettend lekkere tapas zoals “yogur de foie gras y frutos secos “(gewoon heerlijk!), “navajas en salsa verde”, pizza met kokos, enzovoort! Aan het einde moest ik gewoon passen, zoveel lekkers was het! Van het dessertbuffet heb ik zelfs niet meer geproefd!

We aten niet op een terras, en dus moest ik wel twee keer naar buiten om een sigaret op te steken. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om wat in de buurt rond te wandelen, en deed wat ik normaal zelden doe: in plaats van naar de prachtige architectuur te kijken, de etalages bestuderen. Dure kleren- en schoenwinkels!

Weer was de sfeer zo aangenaam aan tafel: er werd veel gelachen en tegelijk vaak heel diepzinnig gesproken.

We hebben drie uur zitten tafelen, zodat het daarna tijd was om de bus terug naar Dénia te nemen. De chauffeur maakte gelukkig een ommetje langs het nieuwe gedeelte van Valencia zodat we onderweg toch een glimp konden opvangen van de gebouwen van Calatrava.

Volgde nog een halte ergens aan een strand (bij gebrek aan plattegrond of landkaart kan ik niet precies zeggen waar dat was) voor nog een drankje op een terras. En daarna (vraag me dus ook niet waar dat precies was) een tweede halte om de zon te zien ondergaan achter de bergen.

P9255617

P9255618 Foto’s Roger

Onderweg zagen we ook heel uitgestrekte rijstteelten. Als Michel ons niet verteld had wat dat was, ik had het voor gras aangezien!

Toen we rond 21:30 uur aan de flat van onze vrienden aankwamen, werden we nog uitgenodigd op een hapje en een drankje, maar die invitatie hebben we afgeslagen: wij moesten nog een goed kwartier wandelen langs die nu volledig donkere dijk en mijn GSM bleek zo plat als iets na een nog net binnengeraakt berichtje van mijn zus dat alles oké is met mama.

Guy en Maria vergezelden ons (ze wonen in de buurt). Wat een lieve en interessante mensen zijn dat: ik verlang al naar een volgend familiefeestje aan de kant van onze schoonzoon om hen opnieuw te kunnen ontmoeten.

Het werd dus, dankzij het organisatietalent van Maria en Michel,  een heel toffe en interessante dag.

O ja, dit vergat ik bijna te zeggen: weer enorm veel bedelaars ontmoet in Valencia!

dinsdag 24 september 2013

Feestelijk weerzien in Dénia

Rond 11 uur deze ochtend wandelden we langs de dijk naar de haven van Dénia: een uur stappen onder een al felle zon.

P9245555

P9245559 Op weg naar het centrum van Dénia

P9245566 De haven (foto’s Roger)

Daar aangekomen en nadat we ons de ontmoeting met onze dochter, schoonzoon en de toen nog heel kleine Elena twee jaar geleden herinnerden op diezelfde plek, was het echt tijd voor een biertje waar we chips bij kregen die ik voor een groot deel opat: ik had honger. Na nog wat rondgewandeld te hebben, dronken we een tweede biertje met voor Roger eindelijk riñones al Jerez! Hij heeft ervan genoten!

P9245565 Foto Roger

Iets voor 16 uur gingen we terug naar de camping (meer dan een uur stappen omdat we ondertussen verdwaald waren geraakt in de straatjes van Dénia).

P9245550 Ons perceel (foto Roger)

Het was toen 34°C in de schaduw en nog zagen we mensen liggen te bakken op de zeldzame zandstranden. Ik vraag me altijd af hoe ze dat kunnen, maar kom, ieder zijn meug. Het was wel zo dat ook rond dat uur dezelfde wind opstak als we gisteren meemaakten toen we hier aankwamen.

Na wat rusten en lezen wilden we net boodschappen doen toen ik een telefoontje kreeg van Maria, de moeder van onze schoonzoon. Zij, haar man en al hun vrienden gingen uit eten: of we er niet bij wilden zijn? Natuurlijk! We spraken af aan hun flat rond 19:50 uur, werden voorgesteld aan de hele bende, dronken nog een aperitief, en gingen dan allemaal samen eten in een restaurant op de dijk, dat Roger en ik tijdens onze wandeling al hadden opgemerkt. Michel, de vader van onze schoonzoon heeft daar voor ons allen een ontzettend lekker etentje besteld, niet te vet, niet te overdadig, maar wel gezond (veel groenten en vis) en heel lekkere wijnen. De sfeer zat er goed in: wat een leuke, gezellige bende was me dat!

Rond 23 uur liepen we allemaal terug naar “huis”, maar wij moesten nog 15 minuten langer langs de nu heel donkere dijk lopen voor we de achteruitgang/ingang van de camping bereikten.

Morgen ochtend zien we al die mensen terug: ze zijn van plan met een gehuurd busje naar Valencia te rijden en Michel nodigde ons uit om mee te gaan: er zijn nog twee plaatsen vrij in de bus. Dat aanbod hebben we heel graag aanvaard!

Morgen moet mijn moeder een hartonderzoek ondergaan: haar cardioloog lijkt ook te denken dat de problemen waar ze de laatste tijd mee kampt iets te maken kunnen hebben met haar hart. 

maandag 23 september 2013

Lange rit naar Dénia

Ons oorspronkelijke plan was vandaag in Murcia of omgeving te kamperen en morgen verder te rijden naar Dénia waar we hebben beloofd de ouders van onze schoonzoon te treffen. Het werd echter een reis à la Roger, met veel onderbrekingen en omleidingen. :-)

We vertrokken iets over 10 uur via de Parque Natural de la sierra de Huétar. Heel hoge, imposante bergen gevolgd door een hoogvlakte en dan weer bergen, heuvels en rotsen en hier en daar een dorp gebouwd bovenop de rots. En voor de eerste keer sinds lang weer honderden windturbines. Heel veel andere sierras volgden elkaar op: heel indrukwekkend. Om 11:20 uur hielden we even halt om een koffietje of thee te drinken in een baancafé. En om 12:40 uur reden we de Comunidad de Murcia binnen. Hoge, grijze, kale bergen zover het oog reikte.

Om 13 uur namen we de afslag naar Lorca dat we even wilden bezoeken. We zagen dat het daar 27°C was. In de straten kinderen die van school kwamen (vroeger dan onlangs in Montilla dus) en veel gesluierde vrouwen. Maar helaas nergens parkeergelegenheid. We reden dus maar verder naar Murcia. Waar we geen camping vonden. We wisten dat er een was in Baños de Fortuna, een eindje van Murcia vandaan, in de bergen. Roger besloot daar naartoe te rijden en inderdaad, daar stonden twee campings vlak bij elkaar. Heel desolate streek, en op geen van de twee campings veel schaduw: we reden terug naar Murcia. Onderweg zagen we veel leegstaande of niet afgewerkte flatgebouwen. En enkele hoertjes van wie we ons afvroegen waar ze hun job dan wel verrichtten.

We stelden de GPS maar in op Dénia en gingen rond 15:30 uur weer een koffie/thee drinken in een baancafé. Nee, ondertussen hadden we nog geen middagmaal genoten: we hebben onze honger de hele tijd gestild met hazelnoten en pinda’s.

Vlak daarna reden we de Comunidad de Valencia binnen, provincie Alicante. We reden toen een poosje in een enorme vlakte, omzoomd door volledig kale bergen. Intrigerend, maar Roger besloot toch maar geen omwegen meer te maken. Vanaf Alicante volgden we ongeveer de kust. Best een mooie kust, met die imponerende bergen, alleen af en toe verknald door de lelijke bebouwing, vooral in Benidorm.

Rond 17:30 reden we Dénia binnen, waar we na een heel poosje zoeken de camping van twee jaar geleden terugvonden. Die zou sluiten vanaf 30 september, maar, zo vertelde de uitbater ons, vermits de kampeerders allemaal al vertrokken, sloot hij vanaf nu. Hij verwees ons wel naar een andere camping, Los Pinos, een kilometer verder, vlak aan zee.

We werden er ontvangen door een heel vriendelijke vrouw, blijkbaar een kattenliefhebster, want er lopen hier wel tien katten rond, mochten zelf een ruim, schaduwrijk perceel uitkiezen, niet te ver van het sanitaire gebouw. Ondertussen heb ik vastgesteld dat het sanitair netjes is, maar dat je je eigen toiletpapier moet meebrengen.

Na onze installatie gingen we rond 19:30 uur boodschappen doen in een Lidl, aten daarna bij de tent (mosselen voor Roger, en voor ons beiden veldsla, salade van witte kool en wortelen en jamón serrano) en rond 21 uur  belde ik naar de ouders van onze schoonzoon. Die aandrongen opdat we iets zouden komen drinken in de stad, maar dat heb ik niet aanvaard: ze zaten daar met een hele bende vrienden en ik wilde ons niet opdringen… En daarbij, na zulke lange reis had ik toch eerst een douche willen nemen, wat het veel te laat zou gemaakt hebben.   Ze bellen ons morgen voor een afspraak.

Het zou hier nu 24°C zijn, maar door de felle wind (en doordat ik de laatste tijd veel warmer gewend ben) lijkt het me koeler.   

zondag 22 september 2013

Granada

We zijn toch maar gebleven: Roger heeft gelijk als hij zegt dat het dom zou zijn niet een dagje hier door te brengen nu we er toch zijn.

Rond 11 uur verlieten we de camping (die ik echt niet kan aanbevelen: te vol, te krappe percelen, geen enkel wateraftappunt buiten het sanitaire gebouw dat heel ver ligt van de meeste percelen en heel duur) om met de bus naar het centrum van Granada te rijden. We beginnen er nu onze weg te kennen.

P9225519 

P9225521 Foto’s Roger

Het was er wat minder druk dan gisteren, maar er liep nog behoorlijk veel volk rond. Heel veel toeristen vooral. En honderden fietsers (kinderen, volwassenen en ouderen) die er een optocht voor ik weet niet wat hielden. Op de bussen richting Alhambra zag je massa’s mensen instappen. En ergens zag ik dat het 33°C was in de schaduw. Gelukkig stond er een zacht briesje.

Wij namen niet de bus naar het Alhambra, maar onze wandeling bracht ons wel in die buurt. Nog meer toeristen en een hele boel boetiekjes met prullaria en lederwaren. Uiteindelijk klommen we toch maar tot aan de ingang van het Alhambra… Waar bleek dat je nog een heel eind verder moest langs een heel steile weg voor je aan de plek waar tickets verkocht worden zou geraken. 36 jaar geleden waren we tot aan de ingang gereden; ik geloof dat dit nu niet meer mogelijk is.

P9225522

P9225523

P9225525 Foto’s Roger

Ongeveer in de helft van die steile klim vroeg ik me af of we niet beter teruggingen: ik zag hoeveel mensen ons voorbeeld volgden, en dacht aan al die toeristen die de bussen daarboven zouden afzetten. En daarbij, we wisten niet hoeveel een toegangskaartje kost: stel je voor dat we het te duur zouden vinden? Roger gaf me gelijk. We denken dat het beter is de herinnering aan ons rustig bezoek van jaren geleden niet te bezoedelen. 

Dus keerden we terug naar de wijk rond de kathedraal, waar we een biertje dronken op een terras. Daarbij kregen we als tapa elk een kaaskroket en stukjes tomaat met wat brood. In de buurt heb je veel winkels met kruiden, gedroogde vruchten en thee, en die verspreiden een doordringend parfum dat je overal ruikt. Ineens snoof ik echter een andere geur op: wierook. En hoorden we in de verte trommels en kopers. Heel mooie muziek! Een processie? We gingen op de geur en het geluid af en inderdaad! Het bleek een processie ter ere van San Cecilio, met als pronkstuk een prachtige praalwagen. Nee, ik vergis me, het was geen wagen maar… Ik kan niet op de naam komen… Een “praalstuk” gedragen door (we hebben de voeten die eronder uitstaken geteld) 28 mensen.

P9225527

P9225534

P9225533

P9225537

P9225547

P9225544

P9225545 Foto’s Roger

Wat een geluk dat we niet in het Alhambra waren gebleven!

Nadat we die processie een poosje hadden gevolgd (we vonden de muziek, en eigenlijk alles, fascinerend) zijn we calamares gaan eten bij nog een biertje. En dan namen we de bus terug naar de camping waar ik een wasmachine heb laten draaien.

Nadat we de was hadden te drogen gehangen bij de tent, gingen we even wandelen in de buurt van de camping. Veel minder druk, maar ook niets te beleven. Wel zagen we dat een bar/restaurant tegenover de bushalte goedkope menu’s aanbood. Na nog een biertje in de bar van de camping, waarbij ik vaststelde dat het zwembad droog staat, wandelden we naar die  bar, waar we elk een menu van 7 euro namen. Jawel, ik heb me weer laten verleiden! Ik kreeg amper de helft op van mijn salade van latuw, tomaten, maïs en ui, gevolgd door 2 spiegeleieren met (te vette) bacon – Roger had worstjes gekozen – en meloen (een enorm stuk). In de prijs was een glas wijn en brood inbegrepen: ik weet echt niet hoe ze het klaarspelen voor die prijs! O ja, en voor ons menu kregen we nog een gratis tapa aangeboden!

Weer hebben we zoveel bedelaars ontmoet in het centrum. Sommige zijn zonder werk, anderen dakloos nadat ze “door hun bank op straat zijn gezet'” (uiteraard omdat ze hun hypotheek niet meer konden betalen, maar dat vertellen ze er niet bij). Ik moet echt eens nagaan hoe het in Spanje zit met de sociale zekerheid!

zaterdag 21 september 2013

Naar Granada

36 jaar geleden verbleven Roger en ik onder andere een poosje in Granada. Ik had daar goede herinneringen aan en vermits we nu niet zo heel ver uit de buurt waren, wilde ik er nog wel eens naartoe.

Toen we de camping in Córdoba wilden betalen, bleek dat het niet mogelijk was met een kredietkaart: we moesten geld gaan afhalen… En de receptioniste eiste dat we haar een van onze identiteitskaarten zouden geven terwijl we dat deden. Even later, tijdens het betalen, verweet ik haar gebrek aan vertrouwen. Ze verontschuldigde zich, maar vertelde dat heel vaak mensen vertrokken zonder betalen en dat ze nu dus hun voorzorgen namen.

Onze GPS voerde ons uiteraard weer langs Montilla en dan richting Malaga, via de snelweg (waarboven we op een zeker ogenblik tientallen ooievaars zagen cirkelen). Heel snel echter besloten we die eentonige snelweg te verlaten en stelden we de GPS in op Alcala la Real, meer naar het Oosten. Dat reed al veel aangenamer, langs rotsige en later beboste  bergen, wat we dachten een marmergroeve te zijn en een “Sierra ELvira”! :-)

Even hielden we halt bij een baanrestaurant/bar waar we onder de blakende zon (nergens schaduw) wat fruit en brood aten. Daarna dronken we een biertje in de bar. We zagen ook indrukwekkende stadjes, gebouwd bovenop een rots: Priego de Córdoba en Alcala la Real.

Om iets voor 3 uur kwamen we aan op  de camping Sierra Nevada van Granada.

P9215511 Foto Roger

We schreven ons in, kregen een volgens mij heel krap perceel toegewezen, vrij ver van het sanitair, kortom, ik was niet echt enthousiast! Gelukkig hebben we wel veel schaduw: ik weet niet hoe warm het hier is geweest vandaag, maar het voelde nog veel warmer aan dan in Córdoba.

Nadat onze tent was opgesteld, rustten we een poosje en gingen daarna informeren over de bussen naar het centrum. De receptionist was nogal kort van stof en gaf ons een heel rudimentair plattegrondje waaruit bleek dat we vlak bij de camping een bus konden nemen met terminus aan de kathedraal. Dat kwam ons goed uit, dachten we, want het was toch in die buurt dat we wat wilden wandelen.

Eerst deden we nog wat boodschappen in de buurt van de camping en daarna begaven we ons naar de bushalte. Wat een drukte op die bus! Nog erger dan toen ik in de jaren zestig van school naar huis reed! Langer dan twintig minuten werden de passagiers door elkaar geschud en tegen elkaar aangesmeten! Wij bleven staan (geen zitplaatsen vrij) tot aan de terminus… Die helemaal niet aan de kathedraal bleek te liggen. We wisten gewoon niet waar we waren. We zochten tevergeefs een toerismebureau waar we een plattegrond van de stad hoopten te kunnen kopen, vonden uiteindelijk toch onze weg naar de kathedraal, midden in een ongelooflijke, wriemelende menigte. Zoveel volk op straat heb ik nog nergens gezien! Veel te druk naar mijn zin! Dit is niet Granada zoals ik het mij herinner! :-(

P9215512 Foto Roger

Tussen al dat volk ook opvallend veel bedelaars, enkele heel jonge nonnen, en een hele boel opgedirkte mensen: een bruiloft?

P9215518 Foto Roger

In de buurt van de kathedraal dronken we eerst een biertje waar we olijven bij kregen, en iets later, in een andere bar, weer een biertje waar we elk een tapa bij namen: mosselen en tortilla met olijven en tomaat. Daaruit bestond ons avondmaal.

P9215514 Foto Roger

We werden ook weer vergast op muziek, en zelfs op een parodie van Flamencomuziek en -dans! Als het dat is wat je leert in de Flamencoscholen waar je in deze contreien geregeld reclame voor ziet, dan is het aanbod maar pover!

Uiteraard vonden we niet meteen onze weg terug naar de straat waar we de bus terug moesten nemen: we hebben nogal wat afgewandeld deze avond! En dat tussen die drukke wriemelende menigte! Als ik bedenk dat ik tegenwoordig Antwerpen al te druk vind!!!

Maar we vonden uiteindelijk de bushalte en op de bus bleken onze Franse campingburen te zitten die ons vriendelijk toelachten. Deze keer hadden we wel een zitplaats.

Ik weet niet of we hier morgen zullen blijven… Het Alhambra had me 36 jaar geleden bijzonder bekoord, maar ik heb gelezen dat het nu ook zo druk bezocht wordt. De zigeuners in de grotten van de Sacromonte zullen nu wel plaats hebben geruimd voor toeristische toestanden. De Sierra Nevada zal, vrees ik, al even toeristisch zijn geworden. En de camping staat me helemaal niet aan…