“Klikhuisje”?

Deze avond, na ons Ikeawandeling, kregen we een telefoontje van onze dochter en al gauw nam Elena de hoorn over. Ze bleek me heel veel te vertellen hebben (maar sorry, grote meid  die dit later hopelijk zult lezen, ik had moeite om je te begrijpen! Je babbelde zo druk, zo heftig, en zoals je weet, sprak je op die leeftijd niet alle klanken uit. Niet gemakkelijk te begrijpen zonder beeld! ).

Ik hoorde onze dochter enkele keren vragen: ‘Geef je mij de telefoon even terug?’ en Elena antwoorden: ‘Nee, Elena (ver)tellen (aan) oma!’

Ik begreep wel dat het ging over haar poppenhuisje en een poes die moe was en daar nu in sliep, over iets dat ze “gekookt had”, over hun bezoek aan de dierentuin gisteren, en over papegaaien, over hun bezoek vandaag aan de ouders van haar papa waar ze heeft kunnen spelen met neven en achterneven (‘kindjes, oma!’, en die heeft ze jammer genoeg niet in onze familie) en over een “klikhuisje”.

Wat ze met dat “klikhuisje” bedoelde was me echt een raadsel! Ik herhaalde het woord, en ja, ze wilde echt “klikhuisje” zeggen, dat was duidelijk! (Gelukkig vond ze het niet erg toen ik een paar keer moest passen en zeggen: ‘Elena, ik begrijp het niet!’). Ze begon dan telkens heel fel te lachen. Weer een grapje? Nee, ik denk echt dat ze iets bedoelde dat ik niet begreep.

Toen ik uiteindelijk weer haar moeder aan de lijn kreeg, vroeg ik haar of ze wist wat “klikhuisje” kon betekenen. Zij wist het ook niet. Ik dacht nog even dat haar Duplohuisje (ook van de Sint gekregen) misschien weer in elkaar “geklikt” was (het lag vorige woensdag helemaal uit elkaar), maar onze (hoogzwangere: Roger en ik zijn ook in “blijde verwachting”!) dochter antwoordde me letterlijk: ‘Nee, dat is nog steeds een puinhoop!’.

“Klikhuisje” blijft dus voorlopig een mysterie!