Mijn broertje wordt vandaag 51 jaar! Proficiat, “jongen”!
Nadat ik weer eens mijn (weinige) strijk had weggewerkt, zouden we eindelijk dat opklapbed, dat nog steeds in de weg stond, naar het containerpark brengen. Roger wilde het eerst volledig ontmantelen maar ik vermoedde dat we het wel in zijn geheel zouden mogen afleveren (en ik vergiste me).
Dus manoeuvreerde Roger de auto zo dat we via de hal het bed op de aanhangwagen konden schuiven. Op die manier was het echt niet te zwaar voor mij… Maar op een zeker ogenblik maakte ik blijkbaar toch een verkeerde beweging met de bekende gevolgen voor mijn rug. Daarna had Roger niets meer aan mij! En ik zo’n felle pijn dat ik zelfs niet meer kon bukken.
In het containerpark vroeg men ons het bed toch te ontmantelen zodat alle delen apart konden opgeborgen worden: hout in de houtcontainer, metaal in de metaalcontainer en textiel in de afvalcontainer. Roger kreeg een hamer in leen voor dat doel maar wilde het werk toch liever thuis uitvoeren (en heeft, typisch voor hem, alle schroeven en moeren bijgehouden)
.
Wij dus terug naar huis waar Roger wel twee uur bezig was met dat bed. We waren net op tijd terug op het containerpark om alles af te leveren, uiteraard tegen betaling. Van dat opklapbed zijn we dus eindelijk af; en voortaan neem ik zulke “vergiftigde geschenken” niet meer aan!
Ik zat ondertussen wel nog steeds met die vreselijke rugpijn en ik was dus heel blij toen Roger nog een korte wandeling voorstelde!
We reden weer eens naar Kerniel, het dorp waar Roger zijn kinderjaren doorbracht, stapten er een goed half uur; deze keer niet naar het klooster van Colen, maar langs onder andere een schuur die we enkele jaren geleden nog intact hadden ontmoet en die nu bleek volledig te zijn ingestort.
Foto Roger
Hierboven de schuur zoals ze eruitzag in juni 2010 (foto Roger)
We hebben er geen foto’s van gemaakt maar weer heeft mijn reukorgaan zich kunnen vermeien in het typische parfum van meidoorn en deze keer hoorde ik veel merels, zag ik mijn eerste zwaluw, en een tiental konijntjes!
Stappen is het beste medicijn voor de ruggenwervels: na die korte wandeling was ik weer tot alles in staat.
Na ons avondmaal (een rijke groentesoep en kwartelfilets met prinsesboontjes) heb ik, met een blokje bittere chocolade smeltend op mijn tong, in de relax gelezen in het laatste boek van Ingrid Lenaerts. Het is goed, zoals ik trouwens al verwacht had bij het diagonaal doornemen. Wel jammer - en dat wijst weer op het feit dat wij, “kleine en onbelangrijke” schrijvers, enkel bij “kleine, onbelangrijke” uitgeverijen terechtkunnen - dat het vol punctuatiefouten staat! 
Daarna gekeken naar een aflevering van Star Trek en daar enorm van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten